"Bez pożegnania" Barbary Rybałtowskiej to pierwsza część rodzinnej sagi dotycząca burzliwych losów Polski w XX wieku. Powstała ona w oparciu o prawdziwe wydarzenia z życia samej autorki przez co dotyka nasze serce, nasze dusze jeszcze mocniej, głębiej i trwalej.
"Bez pożegnania" to kolejne dzieło na temat II wojny światowej, kolejna lekcja historii o czasach gdzie śmierć przeplatała się z życiem, tak ciasno, tak zwięźle, że trudno dziś ocenić czy szczęście mieli Ci co przetrwali czy Ci co poprzez śmierć umknęli haniebnym i barbarzyńskim pułapkom okupanta.

Historia Zofii Markowskiej zaczyna się tuż przed wojną. Bohaterka a zarazem nasza narratorka wraz z córeczką Kasią spędza lato na wsi u rodziny swojego męża. Czas upływa leniwie i sielsko, naznaczony jest jedynie ogromną tęsknotą za ukochanym. Te urokliwe chwile przerywają wieści o zbliżającej się wojnie. Nikt nie przypuszcza, że stanie się ona faktem tak szybko i tak gwałtownie.
Zosia opisuje nam gehennę życia pod okupacją sowietów, brak wszelkich hamulców, poszanowania własności, okrucieństwo okupanta wobec ludności polskiej. Niestety los Zosi i Kasi nie oszczędza. Zostają zesłane na Sybir.

"Bez pożegnania" jest opisem tych traumatycznych wydarzeń, jest zapisem przetrwania w urągających, haniebnych warunkach, jest dowodem na to jak wiele człowiek jest w stanie znieść by przetrwać.
Barbara Rybałtowska nie oszczędza czytelnika. Opisuje wydarzenia takimi jakie są, z całą ich okrutnością i surowością. Za sprawą Zosi przenosimy się do bydlęcych wagonów, razem z nią odczuwamy panujący tam ścisk, zaduch, smród, nędzę, strach, ból, żałość. Jesteśmy świadkami ogromnego upodlenia człowieka, Rosjanie tak jak i Niemcy nie starali się o godne warunki dla swych więźniów, nie interesowali się ludźmi, którzy żyli a tym bardziej tymi którzy umarli. Głodowe racje żywnościowe...praca ponad siły...choroby... tęsknota...starzy...młodzi...dzieci. Bardzo trudno było dzielić z nimi ich rozpacz. Często musiałam przerywać lekturę by ochłonąć, z kolei ciekawość dalszych losów Zosi nie pozwalała na zbyt długie przerwy...

Mimo tych wszystkich trudnych uczuć,strachu o dzień jutrzejszy, przyglądaniu się jak odchodzą bliscy, przyjaciele, znajomi Zosia potrafi cieszyć się życiem. Każdy kolejny dzień jest dla niej kolejnym krokiem ku wyzwoleniu. Ona nie może sobie pozwolić na marazm, na nostalgię. Ma dziecko, o które musi zadbać, za które jest odpowiedzialna, które musi uratować. To ona jest "nośnikiem" historii, dziedzictwa. Dla niej musi być silna.

Jestem pod ogromnym wrażeniem postawy Zosi. Na początku nie dawałam jej dużych szans na przetrwanie. Wydawała się słaba wręcz omdlewająca na każdym kroku, odrobinę samolubna. Czas wymusił na niej zmiany i na moich oczach rosła w siłę i hart ducha. Nie zatraciła przy tym dobrego ducha, wrażliwości, empatii. Na tyle ile potrafiła i mogła starała się pomóc swoim współtowarzyszom niedoli. Małej Kasi było mi najbardziej żal. To tylko mała dziewczynka, która bestialsko została wyrwana ze swojego domu, środowiska, pozbawiona dzieciństwa i nadziei na świetlaną przyszłość. Aż dziw bierze ile to maleństwo przetrwało i jak szybko nauczyła się nowych reguł życia.

Książka od pierwszej strony przyciąga uwagę, nacechowana ogromnym emocjonalnym ładunkiem, który o dziwo nie przytłacza a pozwala na głębsze przeżywanie. Prosto bez udziwnień ale z urokiem i ciepłem słowa opowiada historię najtrudniejszą z trudnych.

Książka dla tych, którzy nie boją się pozostawić w niej cząstki własnego serca i przelanych łez.



Cytaty z książki:

1. "Nie dbaj o rzeczy i miejsca. Są sprawy świętsze niż pragnienie, żeby mieć, posiadać. Naucz się być..."
2. "Rozpacz to gorączka, która albo zabija, albo zamienia się w smutek. A smutek to stan chroniczny, ma łagodną twarz, ale w środku jest bardziej niszcząca niż gangrena".
3. "Karmimy się tak jak możemy nadzieją, bo gdyby nie to, trzeba by się położyć i umrzeć."



http://aleksandrowemysli.blogspot.com/2013/01/bez-pozegnania-barbara-rybatowska.html

"Bez pożegnania" Barbary Rybałtowskiej to pierwsza część rodzinnej sagi dotycząca burzliwych losów Polski w XX wieku. Powstała ona w oparciu o prawdziwe wydarzenia z życia samej autorki przez co dotyka nasze serce, nasze dusze jeszcze mocniej, głębiej i trwalej.
"Bez pożegnania" to kolejne dzieło na temat II wojny światowej, kolejna lekcja historii o czasach gdzie śmierć...