Nie wiem czy książka jest fikcją literacką czy spisanym pamiętnikiem,ale ma ona w sobie to coś, co nie pozwala oderwać się od czytania. Po zakończeniu książki człowiek wciąż o niej myśli, dlatego uważam, że warta jest 10 * Aczkolwiek książki tego "pokroju" trudno jest ocenić jakąkolwiek skalą.

Nie wiem czy książka jest fikcją literacką czy spisanym pamiętnikiem,ale ma ona w sobie to coś, co nie pozwala oderwać się od czytania. Po zakończeniu książki człowiek wciąż o niej myśli, dlatego uważam, że warta jest 10 * Aczkolwiek książki tego "pokroju" trudno jest ocenić jakąkolwiek skalą.

Syberia

Syberia

Pierwsza część sagi polskiej rodziny.
W pierwszej części poznajemy członków bliższej i dalszej rodziny Zofii. Ponieważ są to lata 40' zeszłego wieku nie jest łatwo.
Pierwszy tom to opis zsyłki na Sybir i trudów jakie musieli ponieść ludzie by przeżyć.
Czyta się bardzo szybko i z zainteresowaniem.
Denerwujące jest jednak wydanie. Nie cierpię w książkach pustych stron między rozdziałami, bo książka niepotrzebnie staje się grubsza, a przy moim permanentnym braku miejsca na kolejne książki (choć zawsze magicznym sposobem miejsce się znajduje) drażni mnie takie marnotrawstwo przestrzeni i papieru.

Pierwsza część sagi polskiej rodziny.
W pierwszej części poznajemy członków bliższej i dalszej rodziny Zofii. Ponieważ są to lata 40' zeszłego wieku nie jest łatwo.
Pierwszy tom to opis zsyłki na Sybir i trudów jakie musieli ponieść ludzie by przeżyć.
Czyta się bardzo szybko i z zainteresowaniem.
Denerwujące jest jednak wydanie. Nie cierpię w książkach pustych stron...

Zaczytana_mam

Zosia i jej mala córeczka Kasia którą pieszczotliwie nazywają Migotką mieszkają u pewnej rodziny w Kresach wschodnich gdy Rozpoczyna się wojny. Mąż kobiety zostaje aresztowany, wkracza Armia Czerwona wywożą matkę z dzieckiem na Sybir i tu zaczyna się bardzo ciężką pracą walka o przyszłość Kasi. Następuje wreszcie Amnestia i Zosia z Kasią mogą wrócić. Ale dokąd? Do Polski?zdecydowanie nie! Przed nimi dluga droga pełna niebezpieczeństwa i czychajacego na każdym kroku zagrożenia.
Gdzie jest mąż Zosi?
Dokąd pójdzie mama z córką?
Czy przeżyją to piekło?
O wszystkim dowiecie się w książce 🙂

Szczerze mówiąc to byłam trochę sceptycznie nastawiona do tej książki.
Dlaczego? Cóż wydawało mi się ze to nie moje klimaty, ale bardzo się ciesze że ja przeczytałam.Nie żałuję ani chwili spędzonej przy książce Pani Basi.
Książka jest napisana piękna Polszczyzną, czyta się ją całkiem przyjemnie.
Lubie gdy w książkach pojawia się wątek historyczny, wojenny i tu tak właśnie jest mamy rok 1939! chodź on jest na drugim planienie ten główny to losy mamy i córki 😍
Autorka ciekawie przedstawiła całą fabułę książki, wciagła mnie strasznie w tamte lata w czas wojny i szczerze powiedziawszy czytając ją sama się bałam o losy bohaterki i jej córeczki. Pokazała jak wygląda prawdziwa matczyna miłość ❤
Niemal czułam jak silne emocję musiały towarzyszyć autorce pisząc tą książkę i jestem pełna podziwu dla niej, mimo tego co przeszła jako dziecko książka napisana jest rewelacyjnie, pełen profesjonalizm.
Widać że autorka bardzo osobiście podeszła do tej książki i bardzo się ciesze że przelała to wszystko na papier😍

Polecam z całego serca❤ książka jest pełna emocji 💕

Zaczytana_mam

Zosia i jej mala córeczka Kasia którą pieszczotliwie nazywają Migotką mieszkają u pewnej rodziny w Kresach wschodnich gdy Rozpoczyna się wojny. Mąż kobiety zostaje aresztowany, wkracza Armia Czerwona wywożą matkę z dzieckiem na Sybir i tu zaczyna się bardzo ciężką pracą walka o przyszłość Kasi. Następuje wreszcie Amnestia i Zosia z Kasią mogą wrócić. Ale...

Droga w nieznane i dwie bardzo bliskie sobie istoty. Matka i córka. Wsłuchane w terkoty i stuki toczącego się ku syberyjskim bezdrożom pociągu. Kiedy zapadają w sen, podróżują w dwojaki sposób - na jawie i do własnych marzeń sennych. Kiedy czuwają, zdają sobie sprawę, że są głodne, a kropelki pary ziębną im na wargach, w których odbija się niestała linia horyzontu. To pojawia się, to znów niknie, by pojawić się ponownie - niewyraźnie oddzielona od nieboskłonu warstwą zaległego śniegu. A czym oddzielona jest od nieba nadzieja, którą niestrudzenie żywią?

Droga w nieznane i dwie bardzo bliskie sobie istoty. Matka i córka. Wsłuchane w terkoty i stuki toczącego się ku syberyjskim bezdrożom pociągu. Kiedy zapadają w sen, podróżują w dwojaki sposób - na jawie i do własnych marzeń sennych. Kiedy czuwają, zdają sobie sprawę, że są głodne, a kropelki pary ziębną im na wargach, w których odbija się niestała linia horyzontu. To...

Czytając powieści o zsyłce polskiej ludności w głąb Rosji ma się wrażenie, że są podobne. Ja również miałam skojarzenia z przeczytaną wcześniej sagą "Zanim nadejdzie jutro", a w szczególności z tomem drugim "Ziemia ludzi zapomnianych". Uważam jednak, że nie można wrzucać tych powieści do jednego worka ponieważ są to opisy losów ludzi inspirowane prawdziwymi wydarzeniami z kart naszej historii. Każda z tych powieści ma swój własny klimat choć oddziaływanie na czytelnika jest podobne. "Bez pożegnania" to fragment historii, mieszanka ciepła, nadziei i smutku. Ogromnie wzruszająca, szczególnie wówczas gdy ma się świadomość o autentyczności przeżyć.

Czytając powieści o zsyłce polskiej ludności w głąb Rosji ma się wrażenie, że są podobne. Ja również miałam skojarzenia z przeczytaną wcześniej sagą "Zanim nadejdzie jutro", a w szczególności z tomem drugim "Ziemia ludzi zapomnianych". Uważam jednak, że nie można wrzucać tych powieści do jednego worka ponieważ są to opisy losów ludzi inspirowane prawdziwymi wydarzeniami z...

...

...

To rodzinna saga, która rozpoczyna się w 1945 roku. Jak możemy się spodziewać dużą rolę odegrała w niej II Wojna Światowa.
Spokojne życie Zosi, Piotra i ich dwuletniej córeczki Kasi, toczące się między Warszawą a rodzinnymi wiejskimi stronami, zakłóca wybuch wojny. Piotr zostaje powołany do wojska, a mama i córka dzielnie stawiają czoła codziennym wyzwaniom. Niestety los nie jest dla nich łaskawy i obie zostają wywiezione na Sybir. Od tego momentu, mimo posiadania małych zapasów, życie jawi się jako walka o przetrwanie. Długa podróż pociągiem w okropnych warunkach… brak wody, mróz, wszy, umierający ludzie… W końcu dojeżdżają na miejsce.
Kawałek chleba, który dostaje Zosia za ciężką pracę, nie jest wystarczający by utrzymać dwa ciałka w dobrej kondycji. Codzienna walka i kombinowanie o kilka ziemniaków z pola, rumianek, dziki czosnek i jabłka… Jak długo są w stanie przetrwać w takich warunkach?
Czy dowiedzą się o losach ich taty i męża?
Wybuch wojny sowiecko-niemieckiej przyczynia się do wprowadzenia zmian. Wywiezieni Polacy zostają „uwolnieni”. Część z nich zostaje na miejscu, pozostali decydują się wrócić do Polski. Taką decyzję podejmuje też Zosia, która wraz z dzieckiem rozpoczyna podróż przez cały świat… Dokąd są w stanie dotrzeć?
Zofia jako główna bohaterka tej części i opisująca jej treść jest mądra, zdeterminowana i dzieli się z nami swoimi emocjami i nadzieją. Jednocześnie jest naiwna - wierzy w dobro ludzi, pomaga im, a oni ją wykorzystują.
Światełkiem całej historii jest maleńka Kasia, która jest przede wszystkim małym psotnikiem. Mimo, że żyje w swoim dziecięcym świecie i mama stara się zapewnić jej bezpieczeństwo i namiastkę dzieciństwa, wojna doświadczy także jej.
Ogromna miłość matki przeplata się tu z bólem, wielką tęsknotą i walką o każdy dzień.
Pani Barbara opisuje wszystko ciepłym i przyjemnym językiem. Fabuła wciąga. Warto wspomnieć, że autorka, podobnie jak bohaterki jej Sagi, wraz z mamą została wywieziona na Syberię. Jednak jak sama podkreśla, nie jest to jej biografia.

To rodzinna saga, która rozpoczyna się w 1945 roku. Jak możemy się spodziewać dużą rolę odegrała w niej II Wojna Światowa.
Spokojne życie Zosi, Piotra i ich dwuletniej córeczki Kasi, toczące się między Warszawą a rodzinnymi wiejskimi stronami, zakłóca wybuch wojny. Piotr zostaje powołany do wojska, a mama i córka dzielnie stawiają czoła codziennym wyzwaniom. Niestety los...

Jestem zachwycona całą serią Barbary Rybałtowskiej. Piękny język,porywająca historia.Zżyłam się z bohaterkami.To moja ulubiona autorka.

Jestem zachwycona całą serią Barbary Rybałtowskiej. Piękny język,porywająca historia.Zżyłam się z bohaterkami.To moja ulubiona autorka.

Przymusowy "urlop" w związku z pandemią skłonił mnie do sięgnięcia po pierwszą część wielotomowej sagi "Bez pożegnania". Mam nadzieję przeczytać je wszystkie, jedną po drugiej. Historia polskich sybiraków - a właściwie mamy z córeczką - to nie nowo temat. Niedawno czytałam bardzo podobną opowieść autorstwa Joanny Jax - też samotna matka z psotną córeczką, nawet wątek (choć tu baaaardzo epizodyczny) niedoszłej diwy, która wykrada jedzenie i nie chce pracować, się pojawił. Książka dosyć mnie wciągnęła, jak każde tragiczne losy z czasów wojny. Druga część o połowę krótsza, więc już zaczęłam i chyba pójdzie równie szybko.

Przymusowy "urlop" w związku z pandemią skłonił mnie do sięgnięcia po pierwszą część wielotomowej sagi "Bez pożegnania". Mam nadzieję przeczytać je wszystkie, jedną po drugiej. Historia polskich sybiraków - a właściwie mamy z córeczką - to nie nowo temat. Niedawno czytałam bardzo podobną opowieść autorstwa Joanny Jax - też samotna matka z psotną córeczką, nawet wątek (choć...