Książka jakby nierówna, ale warta przeczytania. Czasem musiałam się porządnie wytęrzyć i przypomnieć sobie zajęcia z chemii z gimnazjum (chwała im, że odeszły). To były słodko-gorzkie wspomniania. Pojawił się żal za ściaganiem na kartkówkach, i radość gdy okazywało się, że faktycznie pamiętam, że coś takiego było. Elektrony miałby były kiedyś przeskakiwać z powłok. Autor potwierdził, że to robią i jako pierwsza osoba w moim życiu przybliżył mi chemię, tak jak tego sobie życzę i potrzebuję: działając na wyobraźnię i malując słowami po mojej głowie.
Przede wszystkim podobał mi się rozdział o plastiku. Wyśmienity pomysł ze scenariuszem, urzekł mnie i dzięki swojej wyjątkowości historia zapadła mi głeboko w pamięć. Powtórzyłam ją na dwóch niedzielnych obiadach i wszystkim mającym siłę słuchać znajomym. Autor powinien rozważyć pisanie dialogów, bo jest w tym może jeszcze lepszy niż w opisywaniu skompilikowanej tematyki jaką jest materiałoznawstwo.

Książka jakby nierówna, ale warta przeczytania. Czasem musiałam się porządnie wytęrzyć i przypomnieć sobie zajęcia z chemii z gimnazjum (chwała im, że odeszły). To były słodko-gorzkie wspomniania. Pojawił się żal za ściaganiem na kartkówkach, i radość gdy okazywało się, że faktycznie pamiętam, że coś takiego było. Elektrony miałby były kiedyś przeskakiwać z powłok. Autor...