Dość przeciętne czytadełko, autor posiada wiedzę, ale z jej przystępnym przekazem już ciut gorzej. Trochę mało składnie, mało "flow".

Dość przeciętne czytadełko, autor posiada wiedzę, ale z jej przystępnym przekazem już ciut gorzej. Trochę mało składnie, mało "flow".

Wszystko płynie! No, może nie wszystko, ale więcej, niż nam przychodzi na pstryk do głowy. Woda w kranie, tusz w drukarce, krew w żyłach... W świecie stabilnych ciał stałych ciecze niezbyt rzucają się w oczy. Może czasem nie do końca rozumiemy, na co tak naprawdę patrzymy.

Dla tych, którzy czytali "W rzeczy samej" tego autora - to jest to samo, tylko bardziej i, cóż, o cieczach. Dobór omawianych substancji (teoretycznie jest ich trzynaście, ale mamy i bohaterów pobocznych przez liczne dygresje - nie ma powodów, dla których mielibyśmy nie przejść od tuszu w długopisach do farby emulsyjnej i keczupu) został podyktowany nie tyle przez kryteria naukowe, co okruch życia Miodownika. Pomysł, by omawiać poszczególne ciecze napotkane podczas podróży samolotem (paliwo, herbata, mydło w łazience, ciekły kryształ w wyświetlaczu...) jest świetny, jednocześnie bardzo luźny i ograniczony konkretną ramą. Podoba mi się znacznie bardziej, niż wybór zagadnień na podstawie zdjęcia tarasu w "Rzeczy samej". Co ujmuje w "Cieczach", to przede wszystkim zwyczajność - skomplikowane procesy są dosłownie na wyciągnięcie ręki, mijamy je na co dzień bez przykładania do nich specjalnej uwagi. Niby oczywiste, ale żeby się nad nimi pochylić, trzeba lekkiego popchnięcia, a choćby od takiego Miodownika.

Jak pewnie mogliście się do tej pory zorientować, Miodownik ma raczej luźne podejście, nieustannie zjeżdża w dygresje, prywatę i humanistyczne rozkminy bez specjalnej wnikliwości (co wybaczam tym bardziej, że się poprawił pod tym względem od ostatniej książki). Ale jak już dochodzi do zagadnień chemiczno-fizycznych, to lśni jak rozpuszczone masełko na patelni. Potrafi wyjaśniać skomplikowane rzeczy w przystępny sposób, bez upupiania czytelnika, ale i bez zasypywania zbędną terminologią, nie żałując przy tym wtrąceń historyczno-kulturowych.

"Ciecze" mogą irytować rozpłyniętą narracją, w której mieszają się dygresje z konkretami. Ale jeżeli nie przeszkadza wam specjalnie takie ujęcie tematu, warto po tę pozycję sięgnąć już dla samych objaśnień naukowych.

Wszystko płynie! No, może nie wszystko, ale więcej, niż nam przychodzi na pstryk do głowy. Woda w kranie, tusz w drukarce, krew w żyłach... W świecie stabilnych ciał stałych ciecze niezbyt rzucają się w oczy. Może czasem nie do końca rozumiemy, na co tak naprawdę patrzymy.

Dla tych, którzy czytali "W rzeczy samej" tego autora - to jest to samo, tylko bardziej i, cóż, o...

Przyjemna pozycja popularnonaukowa. Autor (Brytyjczyk) trochę za bardzo myśli jak fascynującą rzeczą jest parzenie herbaty (opis na dobre kilka stron) oraz deszczowe chmury nad Londynem. Poza tym charakterystycznym angielskim zboczeniem, książka warta uwagi.
Okładka jak przy wydawnictwie Karakter, na najwyższym poziomie, jednak ilustracje nie zawsze są tam gdzie powinny i są nierównomiernie rozłożone.
Sama treść wielokrotnie nas zaskoczy ciekawostkami do zabłyśnięcia w towarzystwie.

Przyjemna pozycja popularnonaukowa. Autor (Brytyjczyk) trochę za bardzo myśli jak fascynującą rzeczą jest parzenie herbaty (opis na dobre kilka stron) oraz deszczowe chmury nad Londynem. Poza tym charakterystycznym angielskim zboczeniem, książka warta uwagi.
Okładka jak przy wydawnictwie Karakter, na najwyższym poziomie, jednak ilustracje nie zawsze są tam gdzie powinny i...

Mnóstwo ciekawostek przekazane w bardzo przystępny sposób. Świetne tłumaczenie sprawia, że czyta się sprawnie i przyjemnie.

Mnóstwo ciekawostek przekazane w bardzo przystępny sposób. Świetne tłumaczenie sprawia, że czyta się sprawnie i przyjemnie.