Wędrówki ziemskiej remedium.
Wątpliwe remedium.
Założę się, że nie ma wśród nas takiego, kto w swoim czasie, nie zapuściłby żurawia do gabinetu krzywych luster. Salwy śmiechu oczywista.
Profil, en face, groteskowe pozy. Głupawka bezwarunkowa.
Ale coś jeszcze. A mianowicie możliwość uwypuklenia określonej części powłoki doczesnej. Jej tragifarsy. Jej karykatury. W końcu wyeksponowanego cynizmu.
I lęku. Tak, tak. Pod powłoką kpiny czai się lęk. Są momenty niesmaku, a wręcz obrzydzenia, mimo, że na zewnątrz manifestujemy wesołość, a nawet euforię. Sami przed sobą nie chcemy przyznać, że w pewnych odsłonach boimy się samych siebie. Z tym oto kasandrycznym przesłaniem Palahniuk przypełza. Obity, krwawiący, ale szczęśliwy. Ponieważ wymacał patent. Namierzył licencję. Zlokalizował certyfikat egzystencji. On już wie. Wie, jak orać, by się nie bać. By z podniesioną głową chodzić. By stres stresem dławić. Bo każdy orze jak może.
Ja niekoniecznie tak... Okiełznałbym konia. Cukru dałbym. Po chrapach pogłaskał. W oczy spojrzał. Owsa podsunął.
A on batem! I ostrogami! Padnie ? A niech tam ! Zero dla fabuły.
Dla rzemiosła dziesięć.
Jakoś tak pośrodku wyszło.

Wędrówki ziemskiej remedium.
Wątpliwe remedium.
Założę się, że nie ma wśród nas takiego, kto w swoim czasie, nie zapuściłby żurawia do gabinetu krzywych luster. Salwy śmiechu oczywista.
Profil, en face, groteskowe pozy. Głupawka bezwarunkowa.
Ale coś jeszcze. A mianowicie możliwość uwypuklenia określonej części powłoki doczesnej. Jej tragifarsy. Jej karykatury. W końcu...