Z każdą kolejną powieścią Nicholas Sparks coraz bardziej mnie zaskakuje (nawet kiedy go czytam po raz drugi). Kiedy dowiedziałam się, że w kinach pojawi się film „Najdłuższa podróż” oparty na jego powieści byłam tak bardzo podekscytowana, że nie potrafiłam o niczym innym myśleć i gadać. Dlatego też zaciągnęłam męża na premierę. I popełniłam zbrodnię, bo dopiero po seansie kupiłam książkę i ją przeczytałam. Dzisiaj kolejny raz wracam do „Najdłuższej podróży” i znowu dałam się oczarować.

Sophia, studentka historii sztuki poznaje Luke’a, kowboja z rodeo. Już podczas pierwszego spotkania Luke pomaga jej doprowadzić do porządku byłego chłopaka. Szybko łapią wspólny język i znajomość przeradza się w głębokie uczucie, choć pochodzą z różnych światów – ona szuka pracy w mieście, on prowadzi ranczo z matką.
Ira Levinson miał wspaniałe życie. Kiedy umiera jego żona spokojny świat sypie się na kawałki. Tęskni za Ruth, jest bezbrzeżnie nieszczęśliwy i każdego dnia pragnie jej obecności. W wyniku wypadku zostaje uwięziony w samochodzie, gdzie wraca wspomnieniami do przeszłości. Towarzystwa dotrzymuje mu nie kto inny jak… żona Ruth.
Sophia i Luke. Ruth i Ira. Pary, które nigdy się nie spotkały. Dzieli je prawie wszystko – lata, czasy, doświadczenie, przeżycia. Ale jedno wydarzenie sprawi, że ich losy połączą się na zawsze.

Te dwie historie są różne, kontrastują ze sobą, są ciekawe, pełne zwrotów akcji, ale łączy je miłość. Czysta, prawdziwa, głęboka. Moje serce zupełnie skradł Ira, który jest wspaniałym gawędziarzem, jego opowieści są melancholijne i bardzo romantyczne. Każde słowo jest niczym miód na nasze serce, którym przenosi nas w inne czasy, gdzie każdy mężczyzna był dżentelmenem, a na randkach pary trzymały się za ręce (albo nawet i nie) i patrzyły sobie głęboko w oczy. Poza tym listy, które pisze do Ruth są bardzo wzruszające, przepełnione miłością, troską i tęsknotą. Sparks ma talent do tworzenia niezwykłych postaci!

Patrząc na tytuł od strony technicznej to wcale to nie była najdłuższa podróż, bo przeczytałam ją w zawrotnym tempie. Sparks jest wirtuozem, który tak operuje słowami, że pochłaniamy je całymi garściami od pierwszej strony. Czyta się ją z zapartym tchem, ze spoconymi dłońmi, z szybciej bijącym sercem i ze łzami w oczach. Ma prawie 500 stron, ale jak dla mnie mogłaby mieć i 1000. Podejrzewam, że nawet nie odczułabym takiej ilości mimo że bardzo dobrze znam styl Sparksa.

Summary: Uwielbiam historie, które pozwalają mi się zatracić i marzyć. Autor stworzył wspaniałe postaci, wciągającą i zaskakującą fabułę, niezwykłe napięcie – wszystkie te elementy złożyły się na niebanalną historię. Urzekło mnie również genialne połączenie dwóch wątków oraz to, w jaki sposób losy bohaterów się przecięły. „Najdłuższa podróż” to wspaniała historia o miłości i tęsknocie, która wciąga na kilka godzin. Jeśli chcecie poznać prawdziwe oblicze miłości sięgnijcie po tę powieść.
http://reading-mylove.blogspot.com/2016/08/nicholas-sparks-najduzsza-podroz.html

Z każdą kolejną powieścią Nicholas Sparks coraz bardziej mnie zaskakuje (nawet kiedy go czytam po raz drugi). Kiedy dowiedziałam się, że w kinach pojawi się film „Najdłuższa podróż” oparty na jego powieści byłam tak bardzo podekscytowana, że nie potrafiłam o niczym innym myśleć i gadać. Dlatego też zaciągnęłam męża na premierę. I popełniłam zbrodnię, bo dopiero po seansie...