OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA

Nie sposób przygotować się na śmierć kogoś bliskiego, która przychodzi nagle, niespodziewanie. Towarzyszący nam ból oraz cierpienie jest w każdym z nas. Odmiennie go tylko przeżywamy. „MINUTA CISZY” opowiada nam właśnie jedną z takich historii, smutną, refleksyjną. Nie jest to książka wyłącznie o śmierci, jest również o miłości dwojga ludzi, o czystym niczym nie skażonym uczuciu, tęsknocie, bliskości z drugim człowiekiem, planach na przyszłość, wspomnieniach.

Książka pomimo napisania przez mężczyznę, ma swój potencjał. Nie słusznie jest krytykowana przez panie, że brakuje jej wyrazistości i głębi. Mężczyźni też potrafią pisać o wielkiej miłości. Siegfried Lenz to udowodnij w tej krótkiej noweli dobierając odpowiednie słowa, zważając przy okazji na towarzyszące okoliczności. Ja spędziłem z nią dzisiejszą noc i nie żałuje.

„MINUTA CISZY” to hołd oddany osobom bliskim, których kochamy, a których nie ma już wśród nas. Uczcijmy zatem ich pamięć godnie i z szacunkiem odstawiając krytykę na boczny tor. Są książki, których nie należy osądzać za ich poziom literacki. Ta niewątpliwie do nich należy, nie mam co do tego żadnych wątpliwości. POLECAM. Jack_

OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA

Nie sposób przygotować się na śmierć kogoś bliskiego, która przychodzi nagle, niespodziewanie. Towarzyszący nam ból oraz cierpienie jest w każdym z nas. Odmiennie go tylko przeżywamy. „MINUTA CISZY” opowiada nam właśnie jedną z takich historii, smutną, refleksyjną. Nie jest to książka wyłącznie o śmierci, jest również o miłości dwojga ludzi, o...

Intrygujący tytuł i opis, a także przyciągająca wzrok okładka wykreowały w mojej wyobraźni historię niebanalną, która wysoko ustawiła poprzeczkę. Niestety, jak pokazuje większość krótkich form, autor nie spełnił pokładanych w nim oczekiwań odnośnie opowieści. Opowieść o pierwszej, zakazanej miłości i stracie. Więcej dopowiedziałam sobie między wierszami. Mam przeczucie, że książka szybko zostanie przeze mnie zapomniana.

Intrygujący tytuł i opis, a także przyciągająca wzrok okładka wykreowały w mojej wyobraźni historię niebanalną, która wysoko ustawiła poprzeczkę. Niestety, jak pokazuje większość krótkich form, autor nie spełnił pokładanych w nim oczekiwań odnośnie opowieści. Opowieść o pierwszej, zakazanej miłości i stracie. Więcej dopowiedziałam sobie między wierszami. Mam przeczucie, że...

Kupiłam tę książkę, bo autor pochodzi z Ełku, czyli z dawnych Prus Wschodnich. Tak naprawdę chodziło mi o tematykę regionalną. Tutaj akcja rozgrywa się w Niemczech nad Bałtykiem. Ludzie morza, sympatyczny chłopak i młoda ładna nauczycielka angielskiego. Mikropowieść o utraconej miłości. Urocza, ale naprawdę nic specjalnego czy oryginalnego. Zwłaszcza blado wypada po "Biesach" Dostojewskiego.

Kupiłam tę książkę, bo autor pochodzi z Ełku, czyli z dawnych Prus Wschodnich. Tak naprawdę chodziło mi o tematykę regionalną. Tutaj akcja rozgrywa się w Niemczech nad Bałtykiem. Ludzie morza, sympatyczny chłopak i młoda ładna nauczycielka angielskiego. Mikropowieść o utraconej miłości. Urocza, ale naprawdę nic specjalnego czy oryginalnego. Zwłaszcza blado wypada po...

𝘔𝘪𝘯𝘶𝘵𝘢 𝘤𝘪𝘴𝘻𝘺 jest moim małym łupem z ostatnich zakupów w księgarni Tak czytam. Wahałam się nad zakupem, ale w końcu się skusiłam, głównie ze względu na wykreowany w opisie klimat (nie jestem pewna, czy zorientowałam się wtedy, że główny bohater to osiemnastoletni Christian, bo to znacznie ułatwiłoby decyzję).

Jest jedna rzecz, która podczas czytania niemiłosiernie mi przeszkadzała. Główny bohater, pisząc o tej nauczycielce, która umarła (a z którą łączyła go też romantyczna relacja),raz używa trzeciej osoby, a raz zwrotu bezpośredniego, i to często w tym samym wersie, a czasem nawet zdaniu! Rozzłościło mnie to strasznie, no bo... zdecyduj się, kurczę!

Flashbacki są trochę chaotycznie poukładane - w ogóle następujące po sobie części historii oddzielone zostały po prostu niezauważalnie. Jest to ściana tekstu z dialogami, przelewającą się przez 130 stron. Odbiera to lekko komfort czytania. Lubię, gdy w tekście jest oddech pomiędzy kolejnymi fragmentami.

Nie zdążyłam się nacieszyć klimatem - a szkoda, bo był spoko. I zaczęłam się wczuwać. Taki trochę 𝘚𝘵𝘢𝘳𝘺 𝘤𝘻ł𝘰𝘸𝘪𝘦𝘬 𝘪 𝘮𝘰𝘳𝘻𝘦 z wplecioną romantyczną historią. Nie do końca mogłam się zidentyfikować z naturą tej relacji, bo czuję, że nie poznałam jej wystarczająco. Pojawiała się tylko w postaci ulotnych wspomnień przywoływanych przez Christiana, na dodatek (bardzo) przefiltrowanych przez jego emocje. Ciekawe to w sumie, więc tego nie kwestionuję.

Cóż, muszę powiedzieć, że nie jestem pewna, czy ta historia zostanie ze mną na dłużej. Myślę, że niedługo zapomnę, że w ogóle tę książkę czytałam. A może nie?

𝘔𝘪𝘯𝘶𝘵𝘢 𝘤𝘪𝘴𝘻𝘺 jest moim małym łupem z ostatnich zakupów w księgarni Tak czytam. Wahałam się nad zakupem, ale w końcu się skusiłam, głównie ze względu na wykreowany w opisie klimat (nie jestem pewna, czy zorientowałam się wtedy, że główny bohater to osiemnastoletni Christian, bo to znacznie ułatwiłoby decyzję).

Jest jedna rzecz, która podczas czytania niemiłosiernie mi...

Zainteresowałem się tą książką głównie przez zwrócenie mojej uwagi poprzez tytuł "Minuta ciszy". Początkowo wcale nie spodziewałem się tak pięknie wykreowanego romansu między uczniem, a jego nauczycielką. Autor oczywiście od samego początku uświadamia nas, że ta pierwsza miłość młodego Christiana do Stelli ma dramatyczny koniec. W końcu tytułowa minuta ciszy jest ukłonem w stronę zmarłej nauczycielki Stelli. Historia ta opowiadana przez Christiana zawiera wiele powrotów do przeszłości, kiedy to chłopak wspomina chwile z nauczycielką czy to razem z klasą, czy ich wspólne momenty sam na sam. Jest to historia piękna, zawierająca w swoich ramach wątki pierwszej miłości, dorastania, oddania i oczywiście straty. Choć niektórych może zniechęcić miłość między młodym chłopakiem i starszą nauczycielką, to jednak bardzo polecam tę jakże krótką i przyjemną i w piśmie i w treści powieść Siegfrieda Lenza.

Zainteresowałem się tą książką głównie przez zwrócenie mojej uwagi poprzez tytuł "Minuta ciszy". Początkowo wcale nie spodziewałem się tak pięknie wykreowanego romansu między uczniem, a jego nauczycielką. Autor oczywiście od samego początku uświadamia nas, że ta pierwsza miłość młodego Christiana do Stelli ma dramatyczny koniec. W końcu tytułowa minuta ciszy jest ukłonem w...

Ostatnio wypatrzyłam tę pozycję za niecałą dyszkę w księgarni "Tak Czytam" na Szewskiej, a że za miesiąc będą moje imieniny to zaproponowałam narzeczonemu, żeby mi ją (na dobry początek) sprezentował :D Okazuje się, że na liście książek, które chcę przeczytać, wisiała już dokładnie trzy lata. Nie zwlekałam z jej przeczytaniem - powieść jest cieniutka, ma raptem nieco ponad sto stron, a jej okładka przyciągała mnie jak magnes. Bardzo mi się podoba ta szata graficzna!

Jeśli natomiast chodzi o treść książki, a raczej o formę, to początkowo miałam pewne zastrzeżenia. Otóż narracja nie jest prowadzona linearnie - wydarzenia są poszatkowane, wspomnienia przeplatają się z teraźniejszością, wiele tutaj niedopowiedzeń. Poza tym główny bohater trochę pisze o Stelli w trzeciej osobie, a czasami zwraca się do niej bezpośrednio. Koniec końców dochodzę jednak do wniosku, że układ chronologiczny niezupełnie by się tutaj sprawdził, a w tym, co zostało ukryte między wierszami, tkwi cały urok tej historii. Nie jest to może must read, ale warto po "Minutę ciszy" sięgnąć.

Ostatnio wypatrzyłam tę pozycję za niecałą dyszkę w księgarni "Tak Czytam" na Szewskiej, a że za miesiąc będą moje imieniny to zaproponowałam narzeczonemu, żeby mi ją (na dobry początek) sprezentował :D Okazuje się, że na liście książek, które chcę przeczytać, wisiała już dokładnie trzy lata. Nie zwlekałam z jej przeczytaniem - powieść jest cieniutka, ma raptem nieco ponad...

Zauroczenie nastolatka, można przeczytać.

Zauroczenie nastolatka, można przeczytać.

Wzruszająca historia miłości nastolatka do nauczycielki, która tragicznie umiera pozostawiając chłopaka z poczuciem pustki. Liczne retrospekcje ubogaciły fabułę.

Wzruszająca historia miłości nastolatka do nauczycielki, która tragicznie umiera pozostawiając chłopaka z poczuciem pustki. Liczne retrospekcje ubogaciły fabułę.

Może jestem z kamienia ale mnie ta historia w ogóle nie poruszyła. Jest nudna, przegadana, o niczym.

Może jestem z kamienia ale mnie ta historia w ogóle nie poruszyła. Jest nudna, przegadana, o niczym.

Całkiem dobra historia.

Całkiem dobra historia.