"Świadom, że jestem już bezpieczny, że w końcu zdjęto mi z ramion druzgocące napięcie poprzednich dni, płakałem za moimi utraconymi towarzyszami, płakałem z wdzięczności, że żyję, płakałem, ponieważ czułem się okropnie, że przeżyłem, podczas gdy inni zginęli."

Ostatnie dramatyczne zdarzenia na Nanga Parbat, niespotykana w historii brawurowa akcja ratownicza polskich himalaistów oraz trwająca obecnie zimowa wyprawa na K2 spowodowały, że sięgnęłam do książki Jona Krakauera "Wszystko za Everest". Nie spodziewałam się takich emocji, napięcia i przeżyć.

Autor wiosną 1996 roku był uczestnikiem jednej z komercyjnych wypraw na najwyższą górę świata, prowadzonej przez Nowozelandczyka Roba Halla. Oprócz tej wyprawy na Everest wybierało się w tym samym czasie jeszcze 15 większych lub mniejszych ekspedycji, łącznie blisko 300 osób o różnym przygotowaniu, doświadczeniu, kondycji czy ambicjach. Każdy z komercyjnych klientów zapłacił 65 tysięcy dolarów - to cena za zdobycie szczytu albo śmierć.
Nie będę streszczać książki, bo trudno oddać wszystkie targające mną podczas jej czytania emocje, jak strach, przerażenie, niemoc, bezsilność wobec natury i żywiołów oraz niemożności udzielenia pomocy innym. Z każdą kolejną kartką czułam się bezradna, na moich oczach tracili siły i zamarzali kolejni wspinacze. Widziałam heroizm tych, którzy na swe barki wzięli odpowiedzialność za uczestników wypraw, ich desperację, poświęcenie, narażanie własnego życia, ale dostrzegałam też pewne niedociągnięcia, błędy, brak konsekwencji i dyscypliny w niektórych sytuacjach.
Z wyprawy, w której brał udział Jon Krakauer nie powróciły cztery osoby, w tym kierownik wyprawy - przewodnik i drugi przewodnik, obaj bardzo doświadczeni i obeznani z Everestem oraz dwoje klientów. Dramat tamtych dni oraz traumatyczne przeżycia na długo pozostaną w pamięci członków wszystkich wypraw, jakie miały miejsce w tamtym roku. Czy tamte zdarzenia powstrzymały chęć zdobywania najwyższych szczytów, czy usprawniły organizację wypraw ...

"Świadom, że jestem już bezpieczny, że w końcu zdjęto mi z ramion druzgocące napięcie poprzednich dni, płakałem za moimi utraconymi towarzyszami, płakałem z wdzięczności, że żyję, płakałem, ponieważ czułem się okropnie, że przeżyłem, podczas gdy inni zginęli."

Ostatnie dramatyczne zdarzenia na Nanga Parbat, niespotykana w historii brawurowa akcja ratownicza polskich...