Klasyczny przykład, gdzie więcej znaczy mniej. Czego tu nie ma! Przesyt pomysłów i szyfrów, tajemnic, zwrotów akcji. Są wybuchy, porwania, szmaragdy, narkotyki, geniusze i śmiertelnie groźni zabójcy. Jest ukryty skarb, dostępny właściwie gdy się pchnie ścianę jedną ręką. Jest nieużywany tunel, na który trafić można, macając trawę. Są narkotyki. Tortury. Hipnoza. I waleczna panna, która opanowała obsługę samolotu, bo widziała pilota w pracy. Granaty, Teakwondo, kwantowe komputery i kontrkomputery "działające w drugą stronę". I jest zaprogramowana przez tatusia dziewczynka, wygrywająca we właściwej chwili szyfry na fortepianie. I odszyfrowanie faszystowskiej Enigmy. Niezwykłe i tajemnicze laboratorium graniczące z tajną bazą CIA. "I słoń z trąbami dwiema...."

Ale o co chodziło z tym zachwycającym różanym żywopłotem, który uległ takiej destrukcji? I czy można wziąć ślady po cegle na dłoniach za krew?

Nie wiem i nie chcę wiedzieć.
Z tego przesytu wieje nudą. Najlepsze, co mnie spotkało z tą książką, to fakt, że wreszcie ją skończyłam. A nie była tego warta.

Klasyczny przykład, gdzie więcej znaczy mniej. Czego tu nie ma! Przesyt pomysłów i szyfrów, tajemnic, zwrotów akcji. Są wybuchy, porwania, szmaragdy, narkotyki, geniusze i śmiertelnie groźni zabójcy. Jest ukryty skarb, dostępny właściwie gdy się pchnie ścianę jedną ręką. Jest nieużywany tunel, na który trafić można, macając trawę. Są narkotyki. Tortury. Hipnoza. I waleczna...

Jak lubię Baldacciego, tak tym razem poczułam się lekko rozczarowana. Jak dla mnie to najsłabsza z przeczytanych książek tej serii. Niekiedy przegadana, niekiedy przeładowana, niekiedy niedopowiedziana, w niektórych momentach zbyt mało wiarygodna.
Tym razem Drogi Seana i Michelle na początku książki rozchodzą się. Po perturbacjach emocjonalnych Michelle trafia do szpitala, a Sean jedzie rozwiązać zagadkowa śmierć uczonego do jakiej doszło na terenie obozu szkoleniowego CIA.
Przede wszystkim książka jest totalnie przeładowana, jakby autor chciał zmieścić w jednej pozycji materiał na co najmniej dwie książki. Końcówka może przyprawić o zawrót głowy, a przeładowanie sprawia, że nie wszystko potraktowane jest z odpowiednią drobiazgowością i szczegółowością.
Baldacciego jak zawsze czyta się bardzo dobrze, płynnie i z zaciekawieniem jednak trudno uniknąć wrażenia, że czegoś jest tutaj za dużo. Niekiedy nawet słów.
Podsumowując, Geniusz to nie jest zła książka, choć jak dla mnie najsłabsza z czytanych z serii. Jej poprzedniczki spisały się znacznie lepiej, na dłużej pozostały w pamięci, sprawiły, że chciałam sięgnąć po kolejną książkę. Tym razem tak nie mam. Wydaje mi się, że lepiej nie rozpoczynać serii od tej właśnie części.
Jak dla mnie najlepszym wątkiem Geniusza jest historia Michelle. Niespodziewana, nieoczywista, tłumacząca wiele. Bardzo ładnie wpisana w charakter głównej bohaterki i poprzednie części. Otwarta, więc mam nadzieję, że pojawi się w kolejnych częściach.
Polecam, z zastrzeżeniem, że Baldacci zwykle jest lepszy, bardziej wciągający, bardziej wiarygodny i znacznie bardziej przekonujący.

Jak lubię Baldacciego, tak tym razem poczułam się lekko rozczarowana. Jak dla mnie to najsłabsza z przeczytanych książek tej serii. Niekiedy przegadana, niekiedy przeładowana, niekiedy niedopowiedziana, w niektórych momentach zbyt mało wiarygodna.
Tym razem Drogi Seana i Michelle na początku książki rozchodzą się. Po perturbacjach emocjonalnych Michelle trafia do szpitala,...

W mojej ocenie to zdecydowanie najsłabsza i najnudniejsza powieść z cyklu "Michelle Maxwell i Sean King", chociaż zaczyna się interesująco: na terenie obozu szkoleniowego CIA ginie uczony z pobliskiego tajemniczego laboratorium, śledztwo podejmują Maxwell i King, pojawia się cała gama ciężkich przestępstw (morderstwa, przemyt narkotyków, porwanie, korupcja...),mimo to przy czytaniu z nudów zamykają się oczy.

W mojej ocenie to zdecydowanie najsłabsza i najnudniejsza powieść z cyklu "Michelle Maxwell i Sean King", chociaż zaczyna się interesująco: na terenie obozu szkoleniowego CIA ginie uczony z pobliskiego tajemniczego laboratorium, śledztwo podejmują Maxwell i King, pojawia się cała gama ciężkich przestępstw (morderstwa, przemyt narkotyków, porwanie, korupcja...),mimo to przy...

To zdecydowanie najsłabsza powieść jaką czytałam z cyklu, w którym występuje Sean King i Michelle Maxwell. Na terenie obozu szkoleniowego CIA ginie uczony z pobliskiego tajemniczego laboratorium. Zagadkę ma rozwiązać para wyjątkowych detektywów: Sean King i Michelle Maxwell.
Jest w książce: przemyt narkotyków, skarb z czasów II wojny światowej, morderstwa, porwanie, przemyt narkotyków, korupcja i degeneracja na najwyższych szczeblach - a z książki.... wieje nudą....
Można w ostateczności przeczytać, ale są opublikowane znacznie lepsze książki tego Autora.

To zdecydowanie najsłabsza powieść jaką czytałam z cyklu, w którym występuje Sean King i Michelle Maxwell. Na terenie obozu szkoleniowego CIA ginie uczony z pobliskiego tajemniczego laboratorium. Zagadkę ma rozwiązać para wyjątkowych detektywów: Sean King i Michelle Maxwell.
Jest w książce: przemyt narkotyków, skarb z czasów II wojny światowej, morderstwa, porwanie,...

Całkiem fajna książeczka. Dobrze i szybko się czyta.

Całkiem fajna książeczka. Dobrze i szybko się czyta.

David Baldacci trafia na listę moich ulubionych autorów.

David Baldacci trafia na listę moich ulubionych autorów.

Trzeci tom ksiazek o Kingu i Maxwell i czwarta przeczytana przeze mnie ksiazka Baldacciego, ktory w moim rankingu spada konsekwentnie w dol, moze nie na leb na szyje, ale kazda kolejna ksiazka jest ciut slabsza od poprzedniej a ta jest nawet DUZY CIUT gorsza od drugiego tomu. Nie czyta sie zle, ale Wladza Absolutna i Krytyczny Moment ustawily poprzeczke bardzo wysoko i Geniusz tam juz nie doskoczyl. Jak dla mnie to za duzo spiskow na najwyzszym szczeblu, szpiegow, poteznych i wszechmocnych organizacji rzadowych; ja zdecydowanie wole sekrety i zbrodnie popelniane "na wlasnym podworku". Bardziej od odkrycia kolejnego glownego czarnego charakteru, interesowalo mnie odkrycie tajemnicy z dziecinstwa Michelle, ktore to, przyznam szczerze, nawet mnie zaskoczylo, plus dla Autora, ktorego zaskakakiwanie mnie nie bylo, jak do tej pory, najmocniejsza strona. Ogolnie ksiazka nie jest zla, ale nie wiem, czy gdybym to od niej zaczela moja przygode z Baldaccim, to az z taka zachlannoscia siegnelabym po inne jego ksiazki...

Trzeci tom ksiazek o Kingu i Maxwell i czwarta przeczytana przeze mnie ksiazka Baldacciego, ktory w moim rankingu spada konsekwentnie w dol, moze nie na leb na szyje, ale kazda kolejna ksiazka jest ciut slabsza od poprzedniej a ta jest nawet DUZY CIUT gorsza od drugiego tomu. Nie czyta sie zle, ale Wladza Absolutna i Krytyczny Moment ustawily poprzeczke bardzo wysoko i...

Ciężko przebrnąć przez tą książkę. Nuda, mało realizmu. Z przykrością stwierdzam, że jakość książek tego autora jest odwrotnie proporcjonalna do ich liczby, nie polecam.

Ciężko przebrnąć przez tą książkę. Nuda, mało realizmu. Z przykrością stwierdzam, że jakość książek tego autora jest odwrotnie proporcjonalna do ich liczby, nie polecam.

Szpiedzy, tajni agenci, szaleni naukowcy i zagadkowe szyfry – kolejny doskonały thriller jednego z najpoczytniejszych autorów na świecie.

Takiej treści notatka na okładce kusi nas do sięgnięcia po Geniusza. Jest to trzecia z kolei powieść o przygodach Seana Kinga i jego niesamowitej partnerki Michelle Maxwell*. Dla mnie jednak miał to być pierwszy kontakt z twórczością Davida Baldacciego, dlatego też do lektury przystąpiłem zarazem pełen nadziei i obaw.
Powieść napisana jest barwnym, celnym i łatwym w odbiorze językiem. Czyta się ją więc szybko i z przyjemnością. Akcja jest od samego początku wartka i pełna dynamicznych zwrotów oraz, co trzeba zaliczyć na duży plus w świecie amerykańskich bestsellerów, można się w niej doszukać namiastki wielowątkowości, choć do liderów ze Szwecji nie ma porównania. Postacie bohaterów są przekonujące, ze spójnie skonstruowaną psychiką korespondującą z podejmowanymi przez nie decyzjami. To jedna z mocnych stron Geniusza. Nie wiem tylko skąd w notce wydawcy stwierdzenie, iż Viggie Turing jest autystyczną dziewczynką. W tekście nie znalazłem niczego, co by to potwierdziło.
Fabuła jest ciekawa, ale nie będę zdradzał więcej niż notka z okładki. Fascynujący jest też świat w którym rzecz się dzieje; bardziej niesamowita niż science-fiction kraina matematyki i fizyki kwantowej, szyfrów i komputerów. Rozrywka jest świetna a zarazem dotyka dwóch poważnych problemów, które mają moc zniszczyć nasz świat, świat, który znamy. Pierwszy to walka z terroryzmem, w imię której coraz dalej odchodzimy od ideałów demokracji i posuwamy się do rzeczy, do których nie dochodziło nawet w czasach Zimnej Wojny. Totalna inwigilacja, łamanie praw obywatelskich, porwania, tortury i wyłączenie tajnych służb spod kontroli organów nadzorujących przestrzeganie prawa** coraz bardziej zmieniają państwa zwane demokratycznymi w państwa policyjne. Ta zmiana dokonuje się niczym drążenie skały przez spadające krople wody – nieustannie ale niezauważalnie. Dostrzec ją można tylko porównując stany odległe w czasie a to jest poza zasięgiem umysłowym przeciętnego Kowalskiego. Drugi problem odwrotnie – jest niewidoczny i społeczeństwo nie zdaje sobie z niego sprawy. Nabrzmiewa i dopiero gdy pęknie, dowiedzą się o nim wszyscy. Tylko że to będzie totalna katastrofa i skończy erę cywilizacji w naszym dzisiejszym rozumieniu – cywilizacji komputerów, internetu i komunikacji. To problem całkowitego uzależnienia od szyfrowania danych gwarantującego określone bezpieczeństwo. Nawet jeśli wykładniczy wzrost mocy komputerów się nie zatrzyma, to zgodnie z Prawem Moore'a można prognozować czas potrzebny do złamania algorytmu o określonym poziomie zabezpieczeń i zwiększać bezpieczeństwo szyfrowania uwzględniając możliwości techniczne dostępne w określonej przyszłości. Tym samym można zapewnić sobie realne bezpieczeństwo w dającym się wyliczyć okresie. Jeśli jednak możliwości deszyfrażu zwiększyłyby się skokowo, przykładowo w wyniku skonstruowania komputera o skokowo większych możliwościach (tutaj kwantowego) lub dałoby się odkryć nowy sposób łamania szyfrów, to żegnaj świecie komputerów, internetu i komórek. Znów wróciłyby czasy papieru i długopisów. Kurierów, posłańców i zalakowanych kopert.
Jak widać wszystko jest świetnie i książka jest zdecydowanie interesująca. Jednak wydaje mi się, iż autor za dużo „namieszał” w celu zwiększenia tempa, napięcia i zagęszczenia akcji, a od połowy jakby stracił impet. Z takiej matni za wszelką cenę chciał uratować wszystkie główne postacie stojące z dobrej strony mocy by uzyskać pełny American Happy End. No i wyszło na koniec jakoś miałko. Jednocześnie jest to powieść jednorazowa. Nie postawiłbym jej u siebie na półce, gdyż nie przewiduję powrotu do niej. Polecam więc ją jako wybór z biblioteki dla tych, którzy pragną rozrywki z lekkim wtrętem o problemach naszych czasów. Rozrywka będzie dobra. Ale nic ponadto i dlatego zakup odradzam.

* Na serię składają się: 1. Split Second 2. Hour Game 3. Simple Genius 4. First Family
** Temat: "kto będzie kontrolował tych, którzy kontrolują" staje się w demokracji coraz bardziej dostrzegalny. Poruszono go m.in w Cyfrowej Twierdzy.

recenzja wcześniej opublikowana na moim blogu

Szpiedzy, tajni agenci, szaleni naukowcy i zagadkowe szyfry – kolejny doskonały thriller jednego z najpoczytniejszych autorów na świecie.

Takiej treści notatka na okładce kusi nas do sięgnięcia po Geniusza. Jest to trzecia z kolei powieść o przygodach Seana Kinga i jego niesamowitej partnerki Michelle Maxwell*. Dla mnie jednak miał to być pierwszy kontakt z twórczością...