Książki Magdaleny Witkiewicz powinni sprzedawać w aptece jako lek na polepszenie humoru. Jej powieści zawsze są pozytywnie zakręcone, mają istotne przesłanie i sprawiają, że świat choć na chwilę staje się lepszy. :-)

W tym przypadku pozytywnych emocji dostarcza jedna z głównych bohaterek - tytułowa ciotka Matylda. To wyjątkowa starsza pani, która przez całe życie patrzyła na świat przez różowe okulary. W ludziach wolała widzieć dobro, uwielbiała popijać herbatkę „z prądem” i hołdowała stwierdzeniu, że „kot też człowiek”. :-) Choć kobieta umiera już na samym początku książki, to poznajemy ją poprzez retrospekcje jej siostrzenicy (lub bratanicy, bo nie jest to jasno określone) o imieniu Joanka, a także poprzez… komentarze ciotki patrzącej na wszystko z nieba.

Matylda spogląda z wysoka na poczynania ukochanej Joanki, która wiedzie pozornie ułożony żywot. Ma męża i rodzi zdrową córeczkę (także Matyldę), a jednak powoli wszystko zaczyna się sypać. Najpierw przytłacza ją śmierć ciotki, potem coraz częstsze i dłuższe wyjazdy męża za granicę… Bohaterka czuje się samotna i zastanawia się do czego zmierza jej życie. Po jakimś czasie zrozumie jednak, że wystarczy tylko rozejrzeć się wokół, by dostrzec życzliwych ludzi. Odkąd poznaje zesłanych jej przez ciotkę Olusia i Przemcia, zaczynają się wielkie życiowe zmiany…

Historia prowadzona jest z kilku perspektyw czasowych. Wspomniane retrospekcje zawierają rozmowy z ciotką Matyldą oraz listy pisane do niej na przestrzeni lat przez Joankę. Wyłania się z nich obraz nie tylko ciepłej relacji kobiet, ale i obraz pozytywnej osobowości starszej pani, co rusz wygłaszającej mądre sentencje. Akurat te fragmenty podobały mi się najbardziej. Za to trochę irytowali mnie inni bohaterowie, Olcio i Przemcio, którzy moim zdaniem zostali zbyt polukrowani i wyidealizowani. Umięśnieni, łysi, jeżdżący czarnym BMW, prowadzący „niecodzienny biznes”, a przy tym czuli, rodzinni i poukładani? Coś mi w ich osobowościach jednak zgrzytało…

Po ostatnim fenomenalnym „Po prostu bądź”, trochę odczułam, że „Ballada…” jest wcześniejszą powieścią autorki (pochodzącą z 2013 roku, której reedycja pojawiła się teraz w księgarniach za sprawą wydawnictwa Filia). Widać wyraźnie, że styl Witkiewicz ewoluował i przez te lata nabrał charakteru. Mimo to oceniam opowieść o Matyldzie i Joance bardzo dobrze. To lektura napisana z przymrużeniem oka, miła i przyjemna. Doskonale sprawdza się po ciężkim dniu pracy, kiedy ma się ochotę przeczytać coś lekkiego, a jednocześnie wartościowego.

Książki Magdaleny Witkiewicz powinni sprzedawać w aptece jako lek na polepszenie humoru. Jej powieści zawsze są pozytywnie zakręcone, mają istotne przesłanie i sprawiają, że świat choć na chwilę staje się lepszy. :-)

W tym przypadku pozytywnych emocji dostarcza jedna z głównych bohaterek - tytułowa ciotka Matylda. To wyjątkowa starsza pani, która przez całe życie patrzyła...