Kolejny reportaż za mną – tym razem o byłych siostrach zakonnych i w szerszej perspektywie o zakonach żeńskich w Polsce. Nie powala stylem, powala treścią.
Ilu znacie byłych księży? O ilu wiecie? A ile znacie byłych zakonnic? Żadnej? Nie ma ich? Mało prawdopodobne.

Autorka przeprowadziła wywiady z dwudziestoma kobietami, które na różnym etapie życia zakonnego zrzuciły habit i wróciły do świeckiego świata. Opowiadają one o swoich decyzjach wstąpienia do zakonu, o życiu w klasztorze, wreszcie o powodach i okolicznościach odejścia. Te pierwsze nie dziwią – dziewczyny najczęściej chcą w duchu miłości chrześcijańskiej pomagać ludziom i nic nie wskazuje na to, że z tym będzie trudno. Życie zakonne pełne jest umartwień, zakazów czasami zupełnie bezsensownych, pracy nad siły i osamotnienia. Miłość bliźniego i siebie samego zostają daleko z tyłu. Najwyższą wartością jest posłuszeństwo.

Ktoś wyżej napisał, że więźniowie żyją w lepszych warunkach i to nie jest przesada. Obraz życia zakonnego kobiet jest przerażający, zwłaszcza w zestawieniu z zupełnie innym życiem, jakie prowadzą zakonnicy. Siostry są niczym podgatunek człowieka, z wyjątkiem sióstr przełożonych – w końcu zawsze są równi i równiejsi. Zawsze można powiedzieć, że to obraz zniekształcony, przecież to wersja tych, które nie dały rady, odpadły, były zbyt słabe, poddały się pokusom. Poczucie winy, jakie towarzyszy siostrom na każdym kroku, w moim odczuciu, było najcięższą karą, jaka spotkała je za odwagę podjęcia decyzji o sobie.

Bardzo bliskie mi były wypowiedzi jednej z byłych sióstr, która opisywała swoje starania pogłębiania wiary, wieloletnie próby uwierzenia tak naprawdę, na całego, zakończone niczym. Choćby się zmówiło milion różańców, wyśpiewało bilion jutrzni, przeczytało Biblię w tę i nazad tysiąc razy, czasami nie da się uwierzyć i tyle. Koniec, nie ma co sobie wyrzucać, ile można się oszukiwać? I po co?

Następna sprawa – kilka z rozmówczyń autorki wspominało o dwóch dogmatach – o nieomylności papieża i niepokalanym poczęciu – najwyraźniej nie służą one dobrze Kościołowi, są tak naciągane, że nic tylko zacząć je kwestionować. Od tego się zaczyna. Jakbym była papieżem, odwołałabym je od razu.

I ostatnia rzecz. Przyzwyczajeni jesteśmy myśleć, że sekta to religia o małej liczbie wyznawców albo grupa religijnych oszołomów. De facto, sekta to zamknięta grupa sprawująca totalną kontrolę nad swoimi członkami i wszystkimi aspektami ich życia (odsyłam do znanej książki S. Hassana „Psychomanipulacja w sektach”). Nie widzę niczego, co różniłoby zakony żeńskie od opisywanych tam sekt.

Rozpisałam się, sorry, książka dotknęła czułych strun. Siostra Dyrektor mojego liceum odeszła po cichu. Zniknęła. Zastanawiam się gdzie jest. Wymazały ją.

Kolejny reportaż za mną – tym razem o byłych siostrach zakonnych i w szerszej perspektywie o zakonach żeńskich w Polsce. Nie powala stylem, powala treścią.
Ilu znacie byłych księży? O ilu wiecie? A ile znacie byłych zakonnic? Żadnej? Nie ma ich? Mało prawdopodobne.

Autorka przeprowadziła wywiady z dwudziestoma kobietami, które na różnym etapie życia zakonnego zrzuciły...