Czy zdarzyło wam się poczuć nierozumianym i samotnych w na pozór pełnym miłości i ciepłych uczuć związku? Czy dusiliście w sobie swoje myśli, tęsknoty, marzenia? Dlaczego tak bywa? Okładka książki Agaty Kołakowskiej „Niewypowiedziane słowa” nie przyciąga wzroku niczym szczególnym, pozornie wydaje się być jedną z wielu. Intryguje jednak tytuł i właśnie tytuł po przeczytaniu książki okazuje się całym pięknem, całym sednem i mądrością tej powieści. Właśnie te pozornie niepotrzebne, niewypowiedziane myśli, te które tkwią gdzieś głęboko w nas i którym nie pozwalamy się przekłuć w słowa czasami mogą zmienić nasze życie lub chociaż nieznacznie zmienić bieg wydarzeń. Na lepsze? Podobno mowa jest srebrem, a milczenie jest złotem, jednak w związku dwojga ludzi lub relacjach bliskich osób niekoniecznie.

Na kartach powieści spotykamy dwie pary: Łucję i Andrzeja stabilne, bezdzietne małżeństwo z kilkuletnim stażem oraz Hanię i Mariusza – parę narzeczonych. Łucja to kobieta z klasą, stanowcza, stateczna, bardzo zachowawcza, zdroworozsądkowa kobieta kochająca operę i poszukująca nowych pasji. Jest to wykształcona pani doktor, zawsze przewidywalna, czasami wręcz nudna. Andrzej, mąż Łucji prowadzi przejętą po teściu rodzinną aptekę. To dość zakompleksiony mężczyzna nie mogący pogodzić się z faktem, że w swoim prawie czterdziestoletnim życiu jego zdaniem za mało osiągnął i do niczego nie doszedł. To osobowość mocno niedowartościowana, flegmatyczna, od dzieciństwa zazdrości bratu i kuzynom osiągnięć, wyniszcza się wiecznymi porównaniami, co prowadzi do frustracji. Nie grzeszy przebojowością, choć ciągłe wtrącanie się do życia i do spraw firmowym jego teścia Waldemara coraz bardziej mu ciąży. Hania to młoda, spokojna i łagodna pani pedagog. Grzeczna i sumienna. Mamy tutaj niemal toksyczne relacje Hani i jej matki, wieczne porównywanie do jej zmarłej siostry i nie do końca świadome krzywdzenie dziewczyny. Hania czasami nie do końca wie czego chce od życia i od bliskich jej osób, nie potrafi twardo stawiać na swoim i w związku z czym często bywa manipulowana przez swojego narzeczonego Mariusza, a także swoją przyszłą teściową Ludmiłę. Mariusz to muzyk, stary kawaler, wrażliwy artysta, będący pod mocnym wpływem swojej nadopiekuńczej matki, która rozpieszcza swojego syna do granic możliwości przez co nie pozwala mu dorosnąć. Stale rządzi jego życiem i życiowymi wyborami.

Zaczynając czytać książkę widzimy dwie kochające się na pozór pary, stabilność, marzenia i plany. Widzimy zwyczajne życie, spokój i codzienność. Z chwilą gdy idziemy dalej odkrywamy drugą stronę medalu. Odkrywamy, że te idealnie połączone pary to tylko pozory. Wpadają na rozczarowanie, nudę i stopniową obojętność. W ich życiu zamieszkuje rutyna, a zwykła szara codzienność, ciągła przewidywalność powoduje, że obie pary zaczynają szczerze wątpić w sens i cel ich związków. A może to co wydaje już nam się nudne i skończone ma w sobie głęboki sens. Jak łatwo zgubić szczęście?

Czy możliwe jest, że w ciągu kilku zimowych dni wszystko się zmieni? Jednego dnia robiąc zakupy w aptece Hania spotyka i poznaje Andrzeja. Kolejnego dnia Łucja poznaje przypadkiem w galerii sztuki Mariusza. Czy w życiu istnieją przypadki, czy to może przeznaczenie? Od tego momentu spodziewajcie się zaskakujących zwrotów wydarzeń.

Omawiana powieść to tęsknota za marzeniami. Brutalnym zetknięciu się marzeń z dzieciństwa, czy młodości z realnym życiem. To opowieść o rodzicielskiej miłości pełnej ciepła i troski ale też o drugiej stronie medalu, wchodzeniu z butami w dorosłe już życie swoich pociech, porównywaniu swoich dzieci, wiecznego dążenia do zdobycia przez nie nieosiągalnej czasem poprzeczki. Wreszcie jest to ciepła opowieść o miłości, tej ciepłej i pięknej ale też tej nie pozbawionej kłamstw, poczucia opuszczenia w związku i samotności. To opowieść o szansie na miłość, którą czasem dostajemy w życiu tylko raz oraz o niewypowiedzianych słowach, które mogą zmienić całe nasze życie.

Magdalena Wentrys