Przyznam szczerze, już na początku, że góry są dla mnie o wiele bardziej fascynujące niż morze. O ile polski Bałtyk kojarzy mi się z tłumem plażowiczów leżących na kocach lub spacerujących po molo i ludźmi sprzedającymi popcorn/latawce/lody, to góry są dla mnie czymś więcej. Są przygodą, przeżyciem, zmęczeniem, sprawdzeniem siebie, pięknymi widokami. Udało mi się zdobyć kilka szczytów Sudetów, Beskidów, Karpat, ale nie powiem żebym zajmowała się wspinaczką zawodowo. Książka mnie zainteresowała, gdyż jest ona z tych podróżniczych, dotyczy gór, a dokładnie tej wielkiej niebezpiecznej - Mount Everest.

Z okładki spogląda na nas Martyna Wojciechowska, ubrana w pomarańczową kurtkę, zmęczona, ale zadowolona, że udało jej się osiągnąć swój cel. Podoba mi się ten pomysł, gdyż w ten sposób książka wydaje się być bardziej autentyczna. Dziwnie byłoby oglądać na okładce autorkę siedzącą u siebie w domu w fotelu albo co gorsza w obrobionej graficznie sesji zdjęciowej. Wydanie jest bardzo ładne. Chyba nikogo nie zaskoczą ciekawe, dobrej jakości zdjęcia z tej wyprawy, jest co oglądać, chociaż większą wartość stanowi tekst.

Ten co miał do czynienia już wcześniej z twórczością Martyny wie czego może się spodziewać. Pozostałym powiem, że mogą oczekiwać dobrych opisów, rad życiowych, słabości człowieka i ich przezwyciężanie. Martyna Wojciechowska pokazuje, że człowiek w obliczu góry jest naprawdę mały, ale coś ciągnie go by wyznaczać sobie nowe cele, poznawać świat, pokonywać wszelkie trudności. Nie jest to łatwe, ale im trudniejszy cel tym większa satysfakcja.

Z początku wydaje się, że książka się trochę ciągnie, bo kobieta pokazuje nam wszelkie problemy i sprawy, które trzeba dopiąć by w ogóle móc wyruszyć na taką wyprawę, a jest tego naprawdę sporo. Gdy już wydaje się, że nie będzie końca, w końcu startują. Podczas czytania czytelnik może doświadczyć wielu emocji, gdyż nie jest to książka tylko refleksyjna, ale przede wszystkim jest relacją z tej bardzo trudnej wspinaczki. Każdy zagłębiony w lekturę będzie ślizgać się po lodospadzie, przemykać w śnieżnych szczelinach, wspinać się po drabinach, topić śnieg do napicia, zgarniać śnieg z namiotu i wiele innych.

Polecam każdemu, zwłaszcza miłośnikom gór i książek podróżniczych.

Przyznam szczerze, już na początku, że góry są dla mnie o wiele bardziej fascynujące niż morze. O ile polski Bałtyk kojarzy mi się z tłumem plażowiczów leżących na kocach lub spacerujących po molo i ludźmi sprzedającymi popcorn/latawce/lody, to góry są dla mnie czymś więcej. Są przygodą, przeżyciem, zmęczeniem, sprawdzeniem siebie, pięknymi widokami. Udało mi się zdobyć...