Nie jestem już nastolatką, a lektury młodzieżowe – chociaż chłonę je namiętnie – są dla mnie jak, przyjemne i odstresowujące, kino klasy Ź, a nie źródło życiowych mądrości. Tymczasem, gdy wspominam Kestrel i Arina oraz skomplikowanie ich relacji, nie mogę nie porównywać ich sytuacji z moim własnym życiem. Oczywiście nie jestem księżniczką, nie zakochałam się w niewolniku, nie przehandlowałam swojego szczęścia w zamian za czyjąś wolność, ale wiem jak to jest udawać w imię większego dobra, wmawiać sobie brak uczuć i zgrywać człowieka twardszego niż jest się w rzeczywistości. Drugi tom „Niezwyciężonej”, „Zdrada”, zrobił na mnie nie mniejsze wrażenie niż „Pojedynek” przypominając, że każda gra ma swoje konsekwencje. Pytanie tylko jak szybko nadejdą i jak bolesne się okażą. A może nie warto grać? Tylko, co zrobić, gdy partia trwa, adrenalina krąży w żyłach i przez gardło nie chce przejść: „pas, niech to się toczy dalej beze mnie”?

(...)

http://krytyk.com.pl/literatura/recenzja-ksiazki-zdrada-tomu-serii-niezwyciezona-autorka-marie-rutkoski/

Nie jestem już nastolatką, a lektury młodzieżowe – chociaż chłonę je namiętnie – są dla mnie jak, przyjemne i odstresowujące, kino klasy Ź, a nie źródło życiowych mądrości. Tymczasem, gdy wspominam Kestrel i Arina oraz skomplikowanie ich relacji, nie mogę nie porównywać ich sytuacji z moim własnym życiem. Oczywiście nie jestem księżniczką, nie zakochałam się w niewolniku,...