Po przeczytaniu „Pustki” czułam… pustkę i to przez kilka następnych dni. Więc tytuł jak najbardziej się autorowi udał. Książka pędzi szaleńczym tempem, ciężko jest się od niej oderwać. Były momenty, podczas których zwyczajnie płakałam. Nie zdarza mi się to często a już na pewno nie podczas czytania książki, ale nie mogłam powstrzymać spływających po mojej twarzy łez. Historia Mercy jest z tego rodzaju, kiedy po jej zakończeniu czuje się lekki niepokój, ale jest się szczęśliwym, że to już koniec i nie ma się ochoty na więcej. Ja z pewnością nie ucieszyłabym się na wieść o kolejnym tomie, uważam, że wszystko, co miało zostać powiedziane, zostało opowiedziane i nie potrzebuję więcej wrażeń. Bo trzeba autorowi przyznać, wrażeń jest niemało. Myślałam, że Horn nie będzie wstanie mnie znowu zaskoczyć i bardzo się pomyliłam. Zwłaszcza biorąc pod uwagę samą tożsamość Mercy, to było ciężkie uderzenie. Jeśli chodzi o zakończenie (spoiler) nie przeszkadzałoby mi, gdyby Mercy nigdy nie wróciła. Zakończenie, w którym nikt oprócz Piaskowego Ludka o niej nie pamięta, świadomość, że zmieniła historię swojej rodziny na lepsze, a Maisie została jedynaczką sprawiłaby, że lepiej zapamiętałabym jej historię, która byłaby dużo bardziej dramatyczna. Do dziś pamiętam zakończenie innej trylogii, Jonathana Strouda, w której główny bohater ratuje świat, poświęcając swoje życie, mimo iż wcześniej obiecał przyjaciółce, że wróci, wiedział od początku, że mu się nie uda. Zapadło mi w pamięć, co czułam, gdy jego przyjaciółka wróciła na miejsce zniszczenia, rozglądała się za nim a gdy go nie znalazła, powiedziała, że tyle były warte jego obietnice. Mimo, iż zakończenie było smutne, pełne uczucia żalu, to jednak warte zapamiętania. Tak samo byłoby w „Pustce” gdyby Horn zdecydował się inaczej poprowadzić wątek. Jednak skończyło się tak, jak skończyło i nie mam o to pretensji do autora, ostatecznie mogę się z tym pogodzić. Cieszę się jednak, że Mercy wybrała Emmeta, nie podoba mi się tylko to, że Peter tak łatwo się z tym pogodził i sam wolał Maisie. Od początku przecież był zakochany w Mercy i ta nagła zmiana uczuć, nawet, jeśli zmodyfikowana nieco przez magię została przeze mnie źle odebrana. Wygląda to trochę tak, jakby Horn wymusił na swojej historii happy end, a przecież od początku, w trakcie jej opowieści stało się tyle złych rzeczy, że ostatecznie końcówka wyszła sztucznie, nienaturalnie. Ale to tylko moje uczucia, może trochę przesadzam. Ostatecznie całą trylogię oceniam pozytywnie.

Po przeczytaniu „Pustki” czułam… pustkę i to przez kilka następnych dni. Więc tytuł jak najbardziej się autorowi udał. Książka pędzi szaleńczym tempem, ciężko jest się od niej oderwać. Były momenty, podczas których zwyczajnie płakałam. Nie zdarza mi się to często a już na pewno nie podczas czytania książki, ale nie mogłam powstrzymać spływających po mojej twarzy łez....