Nazwisko Lauren Oliver zawsze będzie mi się dobrze kojarzyć - trylogia "Delirium", pierwsze jej dzieło, które poznałam, zawiera w sobie jedną z moich najukochańszych po wsze czasy historii. Następna jej książka, po którą sięgnęłam, "Replika", choć nie dorównała "Delirium", również mi się spodobała.

Po "Panikę" jednak sięgnęłam z pewną dozą sceptycyzmu. Opis okładkowy nieodzownie przypominał mi bowiem o innej książce, którą czytałam - popularnym dzięki filmowi "Nerve" autorstwa Jeanne Ryan, książki, która została wydana dwa lata wcześniej, niż "Panika", a której recenzowana teraz przeze mnie książka po opisie wydawała się być praktycznie plagiatem.

Na szczęście jedynie opis był łudząco podobny do dzieła Jeanne Ryan. Choć motyw przewodni obu książek jest ten sam, gra opisana w "Panice" ma zupełnie inny przebieg, niż ta z "Nerve", działa na innych zasadach i jest trochę mniej realistyczna (o czym powiem za chwilę).

Porzucając jednak porównywanie "Paniki" do "Nerve", a skupiając się na samej recenzowanej książce - jeśli ktoś szuka idealnej wakacyjnej młodzieżówki, która dostarczy jednocześnie dreszczyku emocji, dobrze trafił. "Panika" opowiada o grupie absolwentów liceum w pewnym zapadłym miasteczku w Ameryce, którzy z nudów od wielu lat, co wakacje, grają w grę, w której stawką są ogromne pieniądze, a niebezpieczeństwo związane z udziałem w grze - jeszcze większe.

Choć zamysł autorki był naprawdę ciekawy, niestety brak mu realizmu, o czym napomknęłam wcześniej. Nikt nie wie, kim są organizatorzy gry, nawet sędziowie przez nich opłacani. Może miałoby to większy sens, gdyby cała gra nie była organizowana przez nastolatków... Policja, która za każdym razem ściga jej uczestników, nigdy jeszcze ich nie złapała. Choć wszyscy w miasteczku wiedzą, że gra odbywa się co lato, każdy udaje, że nie ma o niczym pojęcia, a kłamstwo szerzy się bez żadnych konsekwencji.
Pojawia się również jeden wątek niezwiązany ściśle z grą w Panikę, o którym nie wspomnę, by niepotrzebnie nie spoilerować, który, choć wydaje się całkiem prawdopodobny, moim zdaniem wykracza poza granice przeciętnego realizmu.
Jeśli nie będziemy zawracać sobie głowy tymi niedopowiedzeniami, czeka nas naprawdę wciągająca lektura, niestety za niezbyt przemyślaną warstwę realistyczną "Panika" dostaje minusa.

Przejdźmy do bohaterów.
Z całej gromadki, która wysuwała się przez cały czas na pierwszy plan, główną bohaterkę, Heather, polubiłam najmniej. Wydawała mi się niesamowicie zwyczajna - kolejna niewyróżniająca się niczym dziewczyna o ciemnych włosach, którą chłopcy nie są zainteresowani ze względu na jej nieprzeciętny wzrost. Niestety ten motyw w młodzieżówkach wałkowany jest ciągle i potrafi się znudzić. Dodatkowo dochodzi nam fakt, iż Heather żyje w skrajnym ubóstwie - mieszka w przyczepie z matką-alkoholiczką i dwunastoletnią siostrą, którą musi się zajmować. Nie dość, że jest zwyczajna i nie cieszy się zainteresowaniem, to jest na dodatek poszkodowana przez los. Bardzo schematyczna główna bohaterka.

Na szczęście reszta postaci naprawia nieco sytuację.
Przyjaciółka Heather, Natalie, choć wyraźnie kreowana na tą denerwującą i pustą najlepszą przyjaciółkę głównej bohaterki, widać, że jest niepowtarzalna, ma swoje własne pozytywne i negatywne strony, a także problemy bardziej i mniej skrywane. Choć nie darzyłam jej zbytnią sympatią jako postaci, zdecydowanie Lauren Oliver dostaje plusa za wykreowanie jej charakteru.

Dodge, kolejny z głównych bohaterów, który dzieli z Heather stanowisko narratora książki, był dla mnie zdecydowanym zaskoczeniem. Byłam pewna, że książka skończy się w oczywisty sposób - Dodge okaże się być księciem na białym rumaku, który ostatecznie skończy jako chłopak Heather i będą żyć razem długo i szczęśliwie. Tymczasem Dodge okazał się być postacią nie tyle negatywną, co czarno-białą, pełną sprzeczności. Wątek romantyczny również potoczył się zupełnie inaczej, niż się spodziewałam, za co autorka dostaje kolejnego, wielkiego plusa.

Ostatnią z grupki głównych postaci był Bishop, najlepszy przyjaciel Heather jeszcze z czasów dzieciństwa. Polubiłam go praktycznie od początku - został wykreowany jako wesoła postać, która wnosiła w całą dramatyczną historię nieco uśmiechu. Choć od razu zyskał moją sympatię, również z czasem zaskoczył mnie rolą, którą odgrywał, przez co jeszcze bardziej spodobała mi się jego kreacja. Kolejny duży plus.

Teraz słowo o całokształcie. "Panika" ma swoje plusy i minusy, ale nie mogę powiedzieć, by była rozczarowaniem. Dopisuję ją natomiast do listy książek Lauren Oliver, które mi się podobały, a jak na razie na tą listę trafiły wszystkie. "Panikę" czyta się szybko, z niecierpliwością i ogromnymi emocjami, a do tego jest idealna na wakacje, ponieważ cała jej akcja zamyka się w dwóch wakacyjnych miesiącach i naprawdę daje odczuć ten niepowtarzalny klimat.

Jedyny maleńki minusik, który mogę dopisać na samym końcu swojego wywodu, odnosi się do wydania. Choć uwielbiam wydawnictwo Moondrive i jeszcze nigdy się na nim nie zawiodłam, tym razem wyłapałam braki w książce. Mianowicie braki przecinków. Nie w jednym, a w kilku lub nawet kilkunastu miejscach, przez co bardzo rzuciło mi się to w oczy. Jest to jednak naprawdę maleńkie niedociągnięcie i zupełnie nie psuje odbioru "Paniki".

Nazwisko Lauren Oliver zawsze będzie mi się dobrze kojarzyć - trylogia "Delirium", pierwsze jej dzieło, które poznałam, zawiera w sobie jedną z moich najukochańszych po wsze czasy historii. Następna jej książka, po którą sięgnęłam, "Replika", choć nie dorównała "Delirium", również mi się spodobała.

Po "Panikę" jednak sięgnęłam z pewną dozą sceptycyzmu. Opis okładkowy...