Książka jest płaska i schematyczna. Fabuła jest bardzo przewidywalna i naciągana.
Natknęłam się na rażące nieścisłości w tekście i niekonsekwencje typu: bał się przebywać na ulicy po godzinie policyjnej. Nie bał się aresztowania, bo jego wuj był niemieckim oficerem.
Bohater powieści przeżył wewnętrzną przemianę ale nie została ona dostatecznie wyjaśniona i uzasadniona. Przez to postać pozostała papierowa i nijaka.
No i ten okropny, siermiężny styl. Czyta się szybko, ponieważ treść nie wymaga od czytelnika skupienia czy zastanowienia. Pomysł na fabułę był bardzo dobry, wręcz szlachetny ale wykonanie złe. Myślę, że można tę książkę potraktować jako szkic czy plan zasadniczej powieści a nie dzieło skończone. Doczytałam do końca tylko przez szacunek dla tematu.
Zawiodłam się na tej książce, ponieważ miałam nadzieję odnaleźć choć echo powieści „Światło, którego nie widać” (Polecam!). Przecież były poszlaki na podobieństwo.
Kiedy ja się nauczę zasady ostrożnego podejścia do książek uznanych za bestseller?

Książka jest płaska i schematyczna. Fabuła jest bardzo przewidywalna i naciągana.
Natknęłam się na rażące nieścisłości w tekście i niekonsekwencje typu: bał się przebywać na ulicy po godzinie policyjnej. Nie bał się aresztowania, bo jego wuj był niemieckim oficerem.
Bohater powieści przeżył wewnętrzną przemianę ale nie została ona dostatecznie wyjaśniona i uzasadniona....