King nie boi się tematu śmierci, pożegnań czy odchodzenia bliskich. W jego książkach jest to po prostu kolej rzeczy i pojawia się w nich często. Jednak "Cmętarz.." jest jedyną znaną mi jego książką, w której śmierć faktycznie jest nieomal rolą pierwszoplanową. Reszta zaś to po prostu różne sposoby godzenia się i radzenia sobie z nią.
Oczywiście, jeśli opuścimy całą otoczkę rodem z indiańskiej opowieści przy ognisku. Myślę, że jest to jedyny pisarz, którego książkę o takiej tematyce jestem w stanie przeczytać z ciekawością.
Jest on jednak mistrzem nie tylko w opowiadaniu historii.
King pisze o ludziach w tak prawdziwy sposób, że nie pytam o to, dlaczego zachowują się, jak się zachowują i robią, co robią. Po prostu przyjmuję ich postępowanie z całym dobrodziejstwem inwentarza. Fakt, że okoliczności są, krótko mówiąc, nadprzyrodzone, nie przeszkadza tworzyć temu wspaniałemu pisarzowi postacie na wskroś ludzkie, plastyczne i krwiste. Prawdziwe na tyle, że nie zdziwiłoby, gdyby gdzieś w zaułkach Maine rzeczywiście żył Lou, Rachel czy Jud.

Ponadto, chyba jedynie King potrafi z fabuły na opowiadanko, rozciągnąć powieść z wszelkimi szczegółami, historią życia, przeszłością bohaterów i ich rodzin(!). Stale zadziwia mnie, jak wiele ludzi żyje w jego głowie, jak wiele już postaci powołał do życia. Jest niewątpliwie płodnym pisarzem - kiedyś sądziłam, że z powodu tego, jak wiele książek już wydał i wciąż wydaje. Teraz wydaje mi się, że również przez to, jak wielu bohaterów i postaci narodziło się dzięki niemu. Głównych, drugoplanowych, pobocznych, czy pojawiajacych się na pojedynczych stronach. Raz. Dwa razy. Każda jednostka jest dotknięta ręką mistrza. Każda może nabrać w płuca powietrza, bo każdej dał prawdziwe życie, a nie jedynie "zadanie do wykonania" na potrzeby fabuły.

I to kolejna rzecz, która tak mnie w Kingu zachwyca - wciąż znajduję
nowe dla tego zachwytu powody ;)

King nie boi się tematu śmierci, pożegnań czy odchodzenia bliskich. W jego książkach jest to po prostu kolej rzeczy i pojawia się w nich często. Jednak "Cmętarz.." jest jedyną znaną mi jego książką, w której śmierć faktycznie jest nieomal rolą pierwszoplanową. Reszta zaś to po prostu różne sposoby godzenia się i radzenia sobie z nią.
Oczywiście, jeśli opuścimy całą otoczkę...