Można uznać tę książką za dzieło przełomowe w opisanym temacie. Autor dokonuje bowiem sprostowania błędnych tez dawniejszej historiografii na temat stosunku Aleksandra Wielkiego do ludów podbitych oraz do Greków. Otóż w starszej tradycji historycznej Aleksander był jednoznacznie postrzegany nie tyle jako Macedończyk co jako Grek który na początku miał być piewcą helleńskiej kultury ale kiedy tylko Aleksander podbił Iran rzekomo ''zdziczał'' przyjmując w dużym stopniu zwyczaje perskie oraz ''Stając się orientalnym despotą'' Należy zaznaczyć że dawniejsi historycy antyku oczywiście uważali że grecka kultura była bezspornie lepsza od kultury perskiej. Autor dzieła udowadnia jednak że po pierwsze Aleksander nie był Grekiem tylko Macedończykiem a to nie było to samo i Aleksander nie dbał zbytnio o interesy greckie a po drugie dla Aleksandra iranizacja obyczajów oraz inne zmiany przyjęte z potrzeby (Np masowe przyjmowanie Persów do wojska czy odmiana składu i taktyki wojska ukierunkowana na wzrost roli kawalerii) były po prostu konieczne . Podobnie jak Aleksander musiał dogadać się perską arystokracją, jeżeli król chciał utrzymać imperium choć oczywiście Aleksander nie stronił niekiedy od urządzania aktów rzezi i terroru. Aleksander uprawiał więc w stosunku do Persów świadomą politykę bo nie mógł wszystkich Persów traktować jako poddanych dla Macedończyków.

Można uznać tę książką za dzieło przełomowe w opisanym temacie. Autor dokonuje bowiem sprostowania błędnych tez dawniejszej historiografii na temat stosunku Aleksandra Wielkiego do ludów podbitych oraz do Greków. Otóż w starszej tradycji historycznej Aleksander był jednoznacznie postrzegany nie tyle jako Macedończyk co jako Grek który na początku miał być piewcą helleńskiej...

Ksiazka jaka zdarza się rzadko wśród historyków antyku, bowiem zawiera duzo nowych treści, ustaleń, i wniosków w temacie, który wydaje się naukowo wyeksploatowany. Na polskim rynku jest kilka książek o Aleksandrze Wielkim, ale one powtarzają te same rzeczy - życiorys, bitwy opisywane dość 'mechanicznie', anekdoty. Książka Olbrychta to zupełnie inna praca, odkrywa bowiem w przekazach antycznych informacje, na które niewielu badaczy zwracało uwagę - informacje o roli Irańczyków w polityce Aleksandra. A to zmienia obraz Aleksandra zupełnie. Ksiązka warta nowego wydania. A przy okazji - ujęcie Olbrychta denerwuje 'tradycyjnych' badaczy, i czytelników przyzwyczajonych do tradycyjnego obrazu Aleksandra, stąd niekiedy niemerytoryczna krytyka. Olbrycht publikuje bardzo dużo po angielsku, co mozna sprawdzić na academia.edu.

Ksiazka jaka zdarza się rzadko wśród historyków antyku, bowiem zawiera duzo nowych treści, ustaleń, i wniosków w temacie, który wydaje się naukowo wyeksploatowany. Na polskim rynku jest kilka książek o Aleksandrze Wielkim, ale one powtarzają te same rzeczy - życiorys, bitwy opisywane dość 'mechanicznie', anekdoty. Książka Olbrychta to zupełnie inna praca, odkrywa bowiem w...

Praca dobra, ale autor wyraźnie obniżył poprzeczkę od czasów "Parthia et ulteriores gentes". Podobają mi się wnioski autora na temat polityki samego Aleksandra Wielkiego w Imperium Achemenidów. Zgadzam się, że za wszelką cenę starał się pokazać jako następca Dariusza III Kodomanusa. Cel ten udało mu się zrealizować w dużej mierze dzięki poparciu lokalnej arystokracji perskiej. Najlepszą część pracy stanowi dyskurs o formacjach irańskich i tzw. irańskich odpowiednich elitarnych formacji macedońskich w wojsku Aleksandra. Niekiedy jednak M. J. Olbrycht popełnia spore gafy. Np. twierdzi jakoby bitwa nad Jaxartesem była nierozstrzygnięta podczas, gdy było to zwycięstwo taktyczne Aleksandra nad Sakami. Czyżby nie zapoznał się z przekazem "Anabazy" Flawiusza Arriana? Innych źródeł nie mamy. Polecam "Aleksander Wielki i świat irański" M. J. Olbrychta chociaż czytałem dużo lepsze pozycje w tym temacie. ;)

Praca dobra, ale autor wyraźnie obniżył poprzeczkę od czasów "Parthia et ulteriores gentes". Podobają mi się wnioski autora na temat polityki samego Aleksandra Wielkiego w Imperium Achemenidów. Zgadzam się, że za wszelką cenę starał się pokazać jako następca Dariusza III Kodomanusa. Cel ten udało mu się zrealizować w dużej mierze dzięki poparciu lokalnej arystokracji...

Prof. Olbrycht jest obecnie jedną z czołowych postaci w badaniach nad światem irańskim w Antyku (i mam na myśli Europę, nie Polskę!). Ta praca przewartościowuje nasze postrzeganie wyprawy Aleksandra i jego stosunku do ludów podbitych. Z niektórymi tezami można polemizować, ale nie sposób nie zgodzić się z wydźwiękiem ogólnym- Aleksander miał się za dziedzica Achemenidów i kolejnego władcę z tej dynastii, i (w odróżnieniu od następców) bazował w dużej mierze na żywiole lokalnym.

Samodzielnie napisana, wartościowa książka naukowa typu "kij w mrowisko" zdarza się w polskiej humanistyce tak rzadko, że jest na wagę złota.

Prof. Olbrycht jest obecnie jedną z czołowych postaci w badaniach nad światem irańskim w Antyku (i mam na myśli Europę, nie Polskę!). Ta praca przewartościowuje nasze postrzeganie wyprawy Aleksandra i jego stosunku do ludów podbitych. Z niektórymi tezami można polemizować, ale nie sposób nie zgodzić się z wydźwiękiem ogólnym- Aleksander miał się za dziedzica Achemenidów i...

Nowe, oryginalne ujęcie, zupelnie inne niż w dostepnych po polsku pracach. Autor duzo publikuje też po angielsku. Jego publikacje maja światową renomę, wystarczy wejśc na portal academia.edu. Tekst miejscami niełatwy, ale dobrze sie czyta. Przede wszystkim wiele zaskakujących wniosków. Przydałoby się nowe wydanie.

Nowe, oryginalne ujęcie, zupelnie inne niż w dostepnych po polsku pracach. Autor duzo publikuje też po angielsku. Jego publikacje maja światową renomę, wystarczy wejśc na portal academia.edu. Tekst miejscami niełatwy, ale dobrze sie czyta. Przede wszystkim wiele zaskakujących wniosków. Przydałoby się nowe wydanie.

Aleksandra Wielkiego traktuje się nieraz jako macedońskiego zdobywcę Azji, jako człowieka niosącego kulturę europejską na wschód. Z taką właśnie opinią polemizuje w tej obszernej monografii M. J. Olbrycht, który stara się ukazać bardzo silne związki króla z podbitym Iranem po roku 330 i śmierci Dariusza III. Zasadnicza teza książki jest taka, że po tej dacie doszło do zakrojonego na bardzo szeroką skalę procesu iranizacji Aleksandra, jego otoczenia i armii.

Dla niektórych opinia taka może być bardzo kontrowersyjna, ale muszę przyznać, że Olbrycht mnie przekonał do swoich racji. Zakres jego analizy obejmuje bardzo szerokie spectrum relacji macedońskiego władcy i świata irańskiego (znaczące: irański > perski). W części pierwszej Autor przedstawia faktografię związaną z działaniami Aleksandra w Iranie i Azji Środkowej, ukazuje też jego stosunek do mieszkańców tego obszaru. Część druga wyraźnie poświęcona jest udziałowi Irańczyków w armii króla i procesowi iranizacji jego machiny wojennej. W części trzeciej opisał Olbrycht Aleksandrową kolonizację na obszarach północnego Iranu, z kolei w czwartej i ostatniej wpływy sztuki perskiej na ikonografię czasów Aleksandra i diadochów. Trzeba więc przyznać, że Autor potraktował problem bardzo szeroko, choć oczywiście najwięcej miejsca poświęcił problemom wojskowości.

Monografia "Aleksander Wielki i świat irański" wpisuje się w zapoczątkowany pod koniec XX wieku nurt wzmożonych badań nad Persją Achemenidów, które wymusiły na badaczach nowe spojrzenie także na dzieje Aleksandra. Stoi na bardzo wysokim poziomie merytorycznym, nie czyta się jej jednak łatwo (dużo terminologii fachowej, cytaty obcojęzyczne ze źródeł i opracowań),co różni ją np. od wcale nie mniej naukowej biografii Macedończyka pióra K. Nawotki. Warto jednak zapoznać się z tą publikacją, gdyż ukazuje zupełnie nowe oblicze najsłynniejszego zdobywcy starożytności w istocie "zawojowanego" w dużym stopniu przez kulturę wschodnią.

Tomasz Babnis

Aleksandra Wielkiego traktuje się nieraz jako macedońskiego zdobywcę Azji, jako człowieka niosącego kulturę europejską na wschód. Z taką właśnie opinią polemizuje w tej obszernej monografii M. J. Olbrycht, który stara się ukazać bardzo silne związki króla z podbitym Iranem po roku 330 i śmierci Dariusza III. Zasadnicza teza książki jest taka, że po tej dacie doszło do...