Marek Jan Olbrycht

Słaba pozycja. Nazwisko znane i głośne, a poziom twórczości jak widać po treści jego książki znacznie spadł. Zacznę może od tego, że mocno dyskusyjny i wielce kuriozalny jest sam tytuł!!! Jakie "Imperium Parthicum"? Czy autor zwariował??? Nigdy nie funkcjonowała taka nazwa państwa partyjskiego. Jeśli już to "Regnum Parthorum". Do miana imperium - Partom z pewnością daleko, zwłaszcza, gdy M. J. Olbrycht omawia relacje rzymsko-partyjskie za czasów dynastii julijsko-klaudyjskiej. Już pominę, że Partowie nigdy nie stworzyli monarchii scentralizowanej, a problemy natury politycznej oraz społecznej im to uniemożliwiały. Poszczególni książęta i satrapowie byli lennikami króla królów, a od ich wierności zależała pozycja władcy partyjskiego. Często w trudnych dla Partii momentach, wobec rzymskich ofensyw militarnych zdradzali oni go, przechodząc na stronę Cesarstwa Rzymskiego, a niekiedy zachowywali neutralność w krytycznych momentach. Germanik bez użycia oręża, a samą tylko interwencją zbrojną zajął Kapadocję i Kommagene oraz uczynił z Królestwa Armenii państwo zależne od Cesarstwa Rzymskiego. Król Partów nie protestował. Ja się pytam na co to jest dowód? Na siłę Rzymian czy Partów? Według mnie Rzymian, ale M. J. Olbrycht ma na ten temat inne zdanie... Stosuje podobny sposób "badania" do J. Wolskiego. Prowadzi całkowicie niemetodologiczny dyskurs. Nie tylko źródła rzymskie, ale nawet partyjskie co ciekawe niczego takiego nam nie mówią. Autor po prostu zakrzywia rzeczywistość i nagina maksymalnie fakty. Ze zwycięstw rzymskich robi przegrane i w efekcie mamy narodziny "Imperium Parthicum"... Co ciekawe wojny rzymsko-partyjskiej o Armenię za czasów Nerona nie omawia. Szkoda, że autor nie konsultował części dotyczącej Rzymian ze specjalistą od wojskowości rzymskiej. Wtedy zrozumiałby jak wielkie błędy popełnił. ;/ Książka pisana na kolanie. W zasadzie tylko rozdział I uważam za bardzo dobry chociaż jednocześnie podkreślam, że mógłby być dużo lepszy. Jako wyrzuty dodam jeszcze nieznajomość problematyki rzymskiej polityki zagranicznej, brak wiedzy o armii rzymskiej w czasach julijsko-klaudyjskich oraz niejednokrotnie bezmyślne i bezkrytyczne cytowanie "Roczników" Tacyta. Szkoda pieniędzy na zakup tej książki. Widać, że od czasów wydania "Parthia et ulteriores gentes" poziom merytoryczny prac autora znacznie spadł. Stanowczo nie polecam! P.S. Książka stanowi przykład, że nawet Profesorom zdarzają się nieudane publikacje i nie ma "świętych krów". ;)