Jestem rozdarta. To opowiadanie podoba mi się i jest beznadziejne, dwie płaszczyzny. Książkę dostałam od autora, bardzo doceniam fakt, że ktoś pisze, rozsyła książkę i prosi o opinię - super! Jestem też bardzo beznadziejna, nawet nie chcę liczyć, ile zwlekałam z opinią... Ciągle skrajności, "Deszcz..." jest ich pełen, to pewnie i otoczka będzie ich pełna.

Nie lubię takiego zakręcenia i wchodzenia w rejony, które zdają się być obce czytelnikowi, ale i autorowi. O autorze wiem tyle, co napisano na okładce. No, że jest miły też wiem, bo wymieniłam z nim parę wiadomości.
Akcja dzieje się nie w Polsce, imiona i realia jakieś takie około-arabskie. Ok, ale nigdzie nie ma notatki czemu, że autor się fascynuje, że to po coś...
Po prostu ciężko złapać odniesienie do innej kultury, już łatwiej o to w filmie. Np. scena z cieknącym sufitem, powiedzmy, że rozumiem to dosłownie, bo przecież czemu nie? I nie wiem, czy obojętność bohaterów wobec tego zdarzenia wynika z ich charakteru, z kultury z realiów. Za mało tła. Przeszkadzało mi to, że jak już obracamy się w obcych kręgach, zostaliśmy jako czytelnicy pozbawieni ich głębi. Rozumiem jednak, że to dosyć krótka forma literacka i chodziło w niej o coś innego.

Bohater to mięczak. Jakiś Hiob, ciągle przeszkody, dziwactwa, zakręty, zwroty akcji, nie podoba mi się. Gubię się. Jawa, sen? Denerwuje mnie to, że nie wiem, a nawet jak wiem, to zaraz autor ze mnie zakpi.

Wielki potencjał to ja widzę, z serii tych bardzo wielkich, mam tylko wrażenie, że autor odkrył wszystkie karty za szybko. Z pewnością ma bujną wyobraźnię, ale użył jej chyba aż nadto. Poza tym, jakaż bije od dzieła łuna smutku!
Nie mówię, że tak nie wolno. Przecież wolno, jak najbardziej. Dziwię się tylko, to trochę "Mury Hebronu" w wersji dla każdego. Odważnie, ale czy ładnie? Nie jest ładnie, czuję grzyba w łazience bohaterów, czuję smutek porzuconej kobiety, czuję lekko pogardliwy wydźwięk sytuacji matka-ojciec. On... niezbyt fajnie się zachowujący, a ona wybaczająca żona. Do tego mamy zimne i ciemne więzienie (fizyczne, a może tylko psychiczne?) Ludzie giną, potem jednak nie, a może tak, o la Boga, nie wiadomo.

Za dużo niewiadomych jak dla mnie. Historia nawet mi się podoba, jest za głęboka jak na tę ilość znaków. Czy kupiłabym powieść autora? Pierwsza ustawię się w kolejce, bo będzie hitem.
Jeśli miałoby to być opowiadanie, proszę o mniejszą ilość emocji. Coś jak u Nałkowskiej, jest względnie spokojnie, to dopiero słowo, zdanie, scena nami kopie, nie ma bezustannej akcji.

Powodzenia!

Jestem rozdarta. To opowiadanie podoba mi się i jest beznadziejne, dwie płaszczyzny. Książkę dostałam od autora, bardzo doceniam fakt, że ktoś pisze, rozsyła książkę i prosi o opinię - super! Jestem też bardzo beznadziejna, nawet nie chcę liczyć, ile zwlekałam z opinią... Ciągle skrajności, "Deszcz..." jest ich pełen, to pewnie i otoczka będzie ich pełna.

Nie lubię takiego...