Dobra proza. Chce się powiedzieć: smakowita, bo dużo w niej kulinariów. Rytm opowieści wyznaczają niebanalne potrawy i doskonałe wina, a wszystko podlane intelektualnym sosem. Pani E., bohaterka opowieści, jest, jak to się mówi, wyrobiona intelektualnie. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że na obecne czasy jest wyrobiona za bardzo. Pani E. zostało już niewiele czasu, a że życie miała barwne i lubi się mądrzyć, ma dużo do powiedzenia. Za słuchaczy ma zapraszanych do stołu gości, nie trzeba dodawać, że odpowiednio dobranych. Na co dzień o jej dietę i rozrywki duchowe dba kucharz, mistrz nie tylko w kuchni, ale też w intelektualnych rozważaniach.

Właściwie tyle wystarczy powiedzieć o tej książce, resztę trzeba wyczytać :). A nie jest to takie oczywiste. To proza dla tych, co lubią akademickie dyskusje i filozoficzne dywagacje, bo rozkosze podniebienia są tu tylko wisienką u tortu. Tak naprawdę liczy się ów sos — esencjonalny, dla wyrobionego podniebienia. Na akcję nie ma co liczyć, w zamian otrzymujemy próbę oswojenia (opisania) otaczającego nas świata i ludzi (wtajemniczenia?). Dla chcących uważnie słuchać (i polemizować) książka godna uwagi, szukający czytadła na pewno się rozczarują.

Dobra proza. Chce się powiedzieć: smakowita, bo dużo w niej kulinariów. Rytm opowieści wyznaczają niebanalne potrawy i doskonałe wina, a wszystko podlane intelektualnym sosem. Pani E., bohaterka opowieści, jest, jak to się mówi, wyrobiona intelektualnie. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że na obecne czasy jest wyrobiona za bardzo. Pani E. zostało już niewiele czasu, a że...