Intelektualna przygoda.

Takich książek się już nie pisze, a jednak ta powstała. Powstała pod wpływem pióra wybitnego krytyka Michała Komara, który postanowił podjąć nas staroświecką ucztą oraz umiejętnym połączeniem bogatego menu, które zapełnia sporą część książki, z językiem wytwornym, bogatym, pełnym i odważnym. Odwaga polega głównie na wyrażaniu myśli dalekich od pospolitości, jak daleka od pospolitości jest Pani E. bohaterka „Wtajemniczeń”.

Roztrząsania na temat Sofoklesa prowadzone są w arystokratycznym otoczeniu, gdzie przy stole pojawiają się zarówno osobliwe historyjki, jak i historie sięgające w głąb XX wieku. I tak właśnie autor zabiera nas w bezczas, bo trzeba zadać sobie pytanie: po co to robi? Może po to, aby wskazać skąd się biorą nasze korzenie. I nie mam tu na myśli tylko naszego kraju, ale raczej Europy.

Michał Komar z całą rozmyślnością przywołuje teksty, które w publicznej przestrzeni już się nie pojawiają. W ogóle przeszłość ma tu rolę kluczową, gdyż tam właśnie autor, jakże skuteczny manipulant, każe szukać odpowiedzi o idee, pytania o przyszłość, samozwańcze sądy historyczne czy też konstrukcję własnych poglądów. Pyszne dyskusje, w trakcie których ścierają się przeróżne poglądy, to przecież staroświecki model prowadzenia narracji, który (niepotrzebnie? błędnie?) współcześni pisarze porzucili. Tylko nie wiadomo właściwie dlaczego. Z wygody? Strachu? Braku umiejętności?

„Jak świat światem, we wszystkich językach istniały, istnieją i istnieć będą trzy zwroty czarowne, a więc takie, których wypowiedzenie wnosi między ludzi skłóconych nadzieję pokoju. Pierwszym z nich jest przepraszam, drugim – dziękuję, trzecim zaś – spierdalaj” – warto ten cytat zostawić na koniec, aby w pełni unaocznić, że „Wtajemniczenia” mają również wiele do powiedzenia o współczesności, co czyni je uniwersalnymi.

Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Intelektualna przygoda.

Takich książek się już nie pisze, a jednak ta powstała. Powstała pod wpływem pióra wybitnego krytyka Michała Komara, który postanowił podjąć nas staroświecką ucztą oraz umiejętnym połączeniem bogatego menu, które zapełnia sporą część książki, z językiem wytwornym, bogatym, pełnym i odważnym. Odwaga polega głównie na wyrażaniu myśli dalekich od...

Intelektualna atmosfera? Powiedzmy. Zaskakujące spostrzeżenia? Brak. Przewrotny humor? Nie zauważyłam jakiegokolwiek humoru.

Intelektualna atmosfera? Powiedzmy. Zaskakujące spostrzeżenia? Brak. Przewrotny humor? Nie zauważyłam jakiegokolwiek humoru.

Jestem zachwycony! Książkę tę kupiłem przez katalog wysyłkowy skuszony nazwiskiem autora (co robię niezmiernie rzadko ponieważ z reguły badam książkę wzdłuż i wszerz zanim ją kupię) i się nie zawiodłem. "Wtajemniczenia" to książka która dzięki głównej bohaterce wprowadza czytelnika w świat nauk humanistycznych, kultury, sztuki i filozofii, a obraz ten tka na osnowie która jest stworzona z historii rodzinnych i osobistych przemyśleń. Polecam każdemu kto chce się ukulturalnić i poszerzyć swoje horyzonty, a nie ma ochoty na opasłe , ciężkie woluminy. Miłym dodatkiem są ciekawe "przepisy" kulinarne.

Jestem zachwycony! Książkę tę kupiłem przez katalog wysyłkowy skuszony nazwiskiem autora (co robię niezmiernie rzadko ponieważ z reguły badam książkę wzdłuż i wszerz zanim ją kupię) i się nie zawiodłem. "Wtajemniczenia" to książka która dzięki głównej bohaterce wprowadza czytelnika w świat nauk humanistycznych, kultury, sztuki i filozofii, a obraz ten tka na osnowie która...

Dobra proza. Chce się powiedzieć: smakowita, bo dużo w niej kulinariów. Rytm opowieści wyznaczają niebanalne potrawy i doskonałe wina, a wszystko podlane intelektualnym sosem. Pani E., bohaterka opowieści, jest, jak to się mówi, wyrobiona intelektualnie. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że na obecne czasy jest wyrobiona za bardzo. Pani E. zostało już niewiele czasu, a że życie miała barwne i lubi się mądrzyć, ma dużo do powiedzenia. Za słuchaczy ma zapraszanych do stołu gości, nie trzeba dodawać, że odpowiednio dobranych. Na co dzień o jej dietę i rozrywki duchowe dba kucharz, mistrz nie tylko w kuchni, ale też w intelektualnych rozważaniach.

Właściwie tyle wystarczy powiedzieć o tej książce, resztę trzeba wyczytać :). A nie jest to takie oczywiste. To proza dla tych, co lubią akademickie dyskusje i filozoficzne dywagacje, bo rozkosze podniebienia są tu tylko wisienką u tortu. Tak naprawdę liczy się ów sos — esencjonalny, dla wyrobionego podniebienia. Na akcję nie ma co liczyć, w zamian otrzymujemy próbę oswojenia (opisania) otaczającego nas świata i ludzi (wtajemniczenia?). Dla chcących uważnie słuchać (i polemizować) książka godna uwagi, szukający czytadła na pewno się rozczarują.

Dobra proza. Chce się powiedzieć: smakowita, bo dużo w niej kulinariów. Rytm opowieści wyznaczają niebanalne potrawy i doskonałe wina, a wszystko podlane intelektualnym sosem. Pani E., bohaterka opowieści, jest, jak to się mówi, wyrobiona intelektualnie. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że na obecne czasy jest wyrobiona za bardzo. Pani E. zostało już niewiele czasu, a że...

Pani E intrygująca,kamerdyner milczący,cichy,lojalny,a w powietrzu unosi się omalże namaszczenie, dostojeństwo i chwilami zionie nudą.Książka dla wytrwałych.Jeśli ktoś lubi wartką akcję,to tu jej nie znajdzie.

Pani E intrygująca,kamerdyner milczący,cichy,lojalny,a w powietrzu unosi się omalże namaszczenie, dostojeństwo i chwilami zionie nudą.Książka dla wytrwałych.Jeśli ktoś lubi wartką akcję,to tu jej nie znajdzie.

Chyba nigdy nie czytałam książki, która wzbudziłaby we mnie tak mieszane uczucia.
Chwilami tak interesująca, że uciszała zmęczenie, chwilami wyjątkowo nużąca.

Chociaż na krytykę zasługuje początek książki. Nie dziwię się ludziom, którzy zostawiają ją po pierwszych rozdziałach, jednak w ogólnym wyrazie tracą nie tylko niespotykanie i spektakularne przepisy kulinarne.
Historie są naprawdę wciągające, zwłaszcza, że losy bohaterów ściśle się ze sobą splatają.
I koniec, w moim odczuciu naprawdę dobry, choć w pewnym aspekcie przewidywalny, który przynosi wyjaśnienie odnośnie tytułowych "wtajemniczeń".
Co do kulinarnej strony: autor na pewno nie opisuje dań dla szarego człowieka, jednak..osobiście rozpływałam się w domysłach jak wspaniale muszą pieścić podniebienie tak wyszukane smaki i ich połączenia.

Powieść, którą subiektywnie można ocenić po upływie znacznej ilości czasu lub po kolejnym przeczytaniu...za jakiś czas.

Chyba nigdy nie czytałam książki, która wzbudziłaby we mnie tak mieszane uczucia.
Chwilami tak interesująca, że uciszała zmęczenie, chwilami wyjątkowo nużąca.

Chociaż na krytykę zasługuje początek książki. Nie dziwię się ludziom, którzy zostawiają ją po pierwszych rozdziałach, jednak w ogólnym wyrazie tracą nie tylko niespotykanie i spektakularne przepisy kulinarne....

Znakomita, poetycka powieść zarówno pod względem kulinarnym jak i obyczajowym. Trudno w nią wniknąć, ale jeśli się już to uda, to żal, że książka tak szybko się kończy.

Znakomita, poetycka powieść zarówno pod względem kulinarnym jak i obyczajowym. Trudno w nią wniknąć, ale jeśli się już to uda, to żal, że książka tak szybko się kończy.

Sędziwa dama zatrudnia służącego, opiekuna i kucharza w jednej osobie i czyni go partnerem intelektualnych pogawędek, zadając lektury do przedyskutowania czy wysłuchanie muzyki inspirującej do dyskusji. On spełnia kaprysy starszej pani, a zwłaszcza te kulinarne. Jest tu narratorem i podaje sposoby wykonania wyszukanych dań. Ślinka cieknie. Może nie jest to lektura łatwa w odbiorze, ale przyjemna.

Sędziwa dama zatrudnia służącego, opiekuna i kucharza w jednej osobie i czyni go partnerem intelektualnych pogawędek, zadając lektury do przedyskutowania czy wysłuchanie muzyki inspirującej do dyskusji. On spełnia kaprysy starszej pani, a zwłaszcza te kulinarne. Jest tu narratorem i podaje sposoby wykonania wyszukanych dań. Ślinka cieknie. Może nie jest to lektura łatwa w...

Książka - jak dla mnie - przeintelektualizowana. Sam pomysł oryginalny - rozmowy o życiu, historii, czy literaturze, okraszone wykwintnymi daniami i drogim winem. Ale w niektórych momentach częściej sięgałam po słownik wyrazów obcych, niż przewracałam strony. A wcale nie jestem totalnym ignorantem.

Książka - jak dla mnie - przeintelektualizowana. Sam pomysł oryginalny - rozmowy o życiu, historii, czy literaturze, okraszone wykwintnymi daniami i drogim winem. Ale w niektórych momentach częściej sięgałam po słownik wyrazów obcych, niż przewracałam strony. A wcale nie jestem totalnym ignorantem.