Henning Mankell, to wśród miłośników kryminałów postać bardzo zasłużona i znana, co skłoniło mnie do skupienia na niej wzroku. Korzystając z okazji, dorwałem "Mężczyznę, który się uśmiechał". Konstrukcja tytułu przywiodła mi na myśl twórczość Stiega Larssona, więc obudziły się pozytywne skojarzenia i pomyślałem - czemu by nie?

Pierwsze wrażenie było pozytywne. Opis problemów alkoholowych głównej postaci trochę znużył i już podświadomie zacząłem się zastanawiać, co wpłynie na zmianę jego samopoczucia (bo przecież to musiało się kiedyś stać), oraz jakie będą jego losy. Później, gdy zaczęła się sprawa kryminalna i dochodzenie, wciągnęło mnie na amen.

Niestety, mimo wartkiej akcji i realizmowi przy odwzorowywaniu rzeczywistych procedur policyjnych, trochę mnie ta książka rozczarowała. Brakło ciekawszych intryg, ciekawszych akcji. Właściwie już od początku wiemy, kto jest kim i autor nie podsyca w żaden sposób naszych wątpliwości, a oddaje się raczej odwodzeniu od zatrzymania przez policję sprawcy zajść.

Miłośnicy akcji rodem z hollywood, tudzież nieomylnych, bohaterskich gliniarzy mogą się rozczarować. Ja dam szansę autorowi i przeczytam coś jeszcze z jego twórczości, wszak każdy może mieć swój słabszy rok.

Henning Mankell, to wśród miłośników kryminałów postać bardzo zasłużona i znana, co skłoniło mnie do skupienia na niej wzroku. Korzystając z okazji, dorwałem "Mężczyznę, który się uśmiechał". Konstrukcja tytułu przywiodła mi na myśl twórczość Stiega Larssona, więc obudziły się pozytywne skojarzenia i pomyślałem - czemu by nie?

Pierwsze wrażenie było pozytywne. Opis...