To moja czwarta książka Stefana Króla. Słyszałam wcześniej, że jest ona tą, od której dobrze zacząć styczność z jego twórczością, może to i prawda, bo jest dość krótka, nieskomplikowana i przyjemna. Zaraz... Przyjemna? Nie. Była okropna. Nie w tym sensie, że źle napisana, bo napisana świetnie, co szczególnie mnie nie zdziwiło. Po prostu to było straszne. I też nie straszne w tym sensie, że horror, bo horroru tam było trochę tylko. Ta książka była bezwzględna i okrutna. ._. Czytając ją, miałam jakieś schizy, byłam pewna, że czuję przez kartki zapach świńskiej krwi i nie mogłam tego znieść. Przerażające. No i nie pierwszy raz miałam do czynienia z wplataniem
(carrie carrie carrie o boże mamo boję się carrie mamo zrób coś)
chaotycznych myśli bohaterów w taki właśnie sposób, ale tu było tego więcej i to było fajne. I te wycinki z artykułów/wywiadów/telegramów/książek co chwila. Czytelnik wiedział już na początku, że coś złego się stanie, ale co dokładnie - nie wiadomo.

To moja czwarta książka Stefana Króla. Słyszałam wcześniej, że jest ona tą, od której dobrze zacząć styczność z jego twórczością, może to i prawda, bo jest dość krótka, nieskomplikowana i przyjemna. Zaraz... Przyjemna? Nie. Była okropna. Nie w tym sensie, że źle napisana, bo napisana świetnie, co szczególnie mnie nie zdziwiło. Po prostu to było straszne. I też nie straszne...