Niekiedy książki kupuję "bo tak"; bo dobry opis na skrzydełku, cena w zasięgu... ot, okazja. Trylogia o Emmie Graham zapowiadała się obiecująco, zatem moja biblioteczka wzbogaciła się od razu o trzy tomy. Ale czy coś poza tym wyniosłam z lektury?
A i owszem.

To opowieść młodzieżowa.
To kryminał.
To historia sennej amerykańskiej prowincji.
Krótko mówiąc, skrzyżujcie "Zabić drozda" ze "Smażonymi zielonymi pomidorami" i dodajcie Tereskę i Okrętkę dla smaku, a otrzymacie tę sympatyczną opowieść, w której główny wątek z dreszczykiem gubi się gdzieś pomiędzy monologami retrospektywnymi głównej bohaterki a opisami niebiańskich dań jej matki.

Emma, dwunastolatka poważna jak na swój wiek, przypadkiem natrafia na mroczną historię cokolwiek podejrzanej śmierci jej rówieśniczki i postanawia bliżej przyjrzeć się sprawie; szczegół, że dramat wydarzył się dobre dwadzieścia lat wcześniej, a miejsce domniemanej zbrodni dawno zarosło chaszczami - podobnie jak pamięć świadków wydarzeń. Dziewczynce to jednak nie przeszkadza; z wrodzonym uporem okraszonym charakterystyczną dla nastolatki tendencją do mijania się z prawdą dla własnych celów i nader teatralnym sposobem bycia, Emma dąży do odkrycia prawdy, przy okazji stając się mistrzynią przygotowywania koktajli, bohaterką gazet i deus ex machina (Medea, mamma mia).

Nie mogę powiedzieć, że to powieść-ideał, bo niewymownie mnie drażniło kilka kwestii, w tym uporczywe psikusy płatane przez główną bohaterkę nielubianym przez nią osobom całkiem bez sensu, a wręcz na siłę oraz słodko-gorzkie przemyślenia chwilami infantylne, a za moment znów zbyt głębokie jak na dwunastolatkę.
Nie odbiera to jednak lekturze swoistej przyjemności, bowiem narracja prowadzi czytelnika miękko i nienachalnie przez klimat małomiasteczkowej Ameryki lat mniej więcej sześćdziesiątych XX wieku (tło niewątpliwie autobiograficzne, to się czuje; autentyzm niesamowity) i pozwala przypomnieć, jak to jest mieć kilkanaście lat i być w połowie drogi między dzieckiem a kobietą. Można więc darować autorce zawieszenie wątku kryminalnego, on tu - mimo wszystko - nie był najważniejszy, bo i bez niego czyta się całość bardzo miło.
Dodam jeszcze, że całość napisana w pierwszej osobie, czego szczerze nie lubię... a tutaj zorientowałam się mniej więcej w połowie. Emma niepostrzeżenie wlazła mi pod skórę i nie było to nieprzyjemne uczucie.
Wygląda na to, że polecam - jako niezobowiązujące czytadło na lato. Czytadło, które zaskoczy pozytywnie i wciągnie, ot, tak, po prostu.

Niekiedy książki kupuję "bo tak"; bo dobry opis na skrzydełku, cena w zasięgu... ot, okazja. Trylogia o Emmie Graham zapowiadała się obiecująco, zatem moja biblioteczka wzbogaciła się od razu o trzy tomy. Ale czy coś poza tym wyniosłam z lektury?
A i owszem.

To opowieść młodzieżowa.
To kryminał.
To historia sennej amerykańskiej prowincji.
Krótko mówiąc, skrzyżujcie "Zabić...