Oj. Wypaliła mnie ta książka. Jej podstawową zaletą jest to, że niezwykle szybko się ją czyta. Jej podstawową wadą jest to, że nie pozostaje po niej nic. Zupełnie nic.
Już tłumaczę.
Owszem, wiele się rozgrywa u Amelie Nothomb w „Kwasie siarkowym” w warstwie świata przedstawionego. Przyglądamy się mechanizmom manipulacji, subtelnościom relacji międzyludzkich jakie tworzą się w obliczu zagrożenia. Ale żaden nie prowadzi poza książkę, wszystko zamyka się w hermetycznym „cubie”, w ściśle odseparowanym świecie, wyreżyserowanym w każdym detalu przez autorkę.
Dlatego mnie nie przekonuje.
Ja cenię sobie książki, które coś wnoszą.
Ta książka eskaluje i mam wrażenie, że eskaluje li i jedynie dla eskalowania, a sprawy, które próbuje opisywać, dotyka w bardzo płytki sposób. I nie pozostawia nic poza odciskiem.
A wszystko już przecież było.
Był Orwell, była literatura obozowa. Ba, w telewizji nasze oczy karmione są rozmaitymi „show”, także tymi w formule 1:1 - „widzowie uczestniczący / widzowie decydujący”. Nic tu odkrywczego w świecie mediów nie widzę.
Fabularnie „Kwas siarkowy” to opowieść o programie telewizyjnym - show „na żywo” realizowanym w specjalnie do tego przygotowanym obozie koncentracyjny. Tak, koncentracyjnym. Ludzie umierają tu naprawdę ku radości gawiedzi.
Oglądamy a raczej podglądamy ludzkie zachowania, trochę jak z eksperymentu więziennego Zimbardo. Patrzymy na liderów którzy starają się stworzyć obozowy świat wartości. Patrzymy na kapo. Patrzymy na więźniów. Śledzimy relacje, związki międzyludzkie. Kiwamy głową z przerażenia, trwogi i smutku.
Ale po co to wszystko?
Co Amelie Nothomb usiłuje nam opowiedzieć swoim pisaniem?
Mnie zostawiła z niczym. Nie wypuściła ani jednej „odnogi” w kierunku świata pozaliterackiego. Owszem, stematyzowała parę problemów, ale ja takiego tematyzowania nie kupuję. Nie rozumiem celu, ponieważ go nie widzę. Dlatego do pisarstwa Amelie Nothomb podchodzę bez ekscytacji.
Magda | 15.05.2015
_
Amelie Nothomb, Kwas siarkowy, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, Warszawa 2006

Oj. Wypaliła mnie ta książka. Jej podstawową zaletą jest to, że niezwykle szybko się ją czyta. Jej podstawową wadą jest to, że nie pozostaje po niej nic. Zupełnie nic.
Już tłumaczę.
Owszem, wiele się rozgrywa u Amelie Nothomb w „Kwasie siarkowym” w warstwie świata przedstawionego. Przyglądamy się mechanizmom manipulacji, subtelnościom relacji międzyludzkich jakie tworzą...