Po tej książce oczekiwałem wiele.
Jestem miłośnikiem twórczości Borysa Akunina. Książki o przygodach Erasta Pietrowicza Fandorina połykałem jednym tchem, podobało mi się w nich wszystko: i niespodziewana intryga, i zaskakujące zwroty akcji, i ciekawa fabuła, i klimat Moskwy II połowy XIX wieku, a "Koronację" uważam za majstersztyk. Jako, iż póki co najnosze części nie są jeszcze przetłumaczone na polski, postanowiłem zapoznać się z przygodami mniszki Pelagii. Niestety, książka mnie rozczarowała: sama intryga jest mało ciekawa, teoretycznie obraca się wokół tytułowych psów.o starej ciotki, mającej bzika na ich punkcie. Bardzo dużo jest tu spraw religijnych, właściwie cała książka, jako, iż głównymi bohaterami jest mniszka i arcybiskup obraca się wokół religii prawosławnej. Dla mnie właśnie to było bardzo drażniące: dużo rozmów filozoficzno-prawosławnych, a że do miłośników Cerkwii absolutnie nie należę.. no cóż, punkty lecą. Główna bohaterka jest niestety słaba, nie polubiłem jej tak, jak Fandorina. Pelagia jest obojętna. Jeden punkt mniej za ciągłe nazywanie jej per "Pelasiu", od czego chciało się zwymiotować. Plusy za dość dobre odmalowanie rosyjskiej prowincji II poł. XIX w. Podsumowując - jestem rozczarowany, liczyłem na znacznie więcej.

Po tej książce oczekiwałem wiele.
Jestem miłośnikiem twórczości Borysa Akunina. Książki o przygodach Erasta Pietrowicza Fandorina połykałem jednym tchem, podobało mi się w nich wszystko: i niespodziewana intryga, i zaskakujące zwroty akcji, i ciekawa fabuła, i klimat Moskwy II połowy XIX wieku, a "Koronację" uważam za majstersztyk. Jako, iż póki co najnosze części nie są...