Ta powieść to bardziej horror niż thriller, ale nie warto w tym przypadku spierać się o nazwę szufladki. W każdym razie na pewno nie jest to ten rodzaj literatury sensacyjnej, którą lubię i cenię, a jednak przeczytałem do końca bez większej przykrości.
Chyba jestem już zbyt dużym chłopcem, żeby mogła zrobić na mnie wrażenie jakaś "bestia w muzeum". Słabe to było, na pewno najsłabsze w całej książce. Przeraziło mnie to prawie tak jak smok wawelski albo inny bazyliszek.
Na szczęście powieść broni się w inny sposób. To, że Preston z Childem potrafią pisać, żadnym zaskoczeniem nie jest. Ale do typowej dla nich sensacyjnej fabuły tym razem przemycili sporo interesujących dla mnie ciekawostek z zakresu genetyki (oczywiście "trochę" przeszarżowali).
Fabuła okazała się w swojej konstrukcji dość schematyczna i przewidywalna, a postaci o charakterach albo czarnych, albo białych - w każdym razie wyłącznie jednowymiarowe. Dlatego pozytywnie zaskoczyło mnie zakończenie, które mocno poprawiło ogólne wrażenie.
Na deser zostawiłem największy atut tej książki - agenta FBI Pendergasta, który błyskawicznie zdobył moją sympatię i jeśli kiedyś sięgnę po kolejne pozycje tego cyklu, to tylko ze względu na niego.

Ta powieść to bardziej horror niż thriller, ale nie warto w tym przypadku spierać się o nazwę szufladki. W każdym razie na pewno nie jest to ten rodzaj literatury sensacyjnej, którą lubię i cenię, a jednak przeczytałem do końca bez większej przykrości.
Chyba jestem już zbyt dużym chłopcem, żeby mogła zrobić na mnie wrażenie jakaś "bestia w muzeum". Słabe to było, na pewno...