Wreszcie zabrałam się za tę powieść. Uwielbiam powieści Anne Rice, choć im nowsze części, tym bardziej wyczuwam komercjalizację i chęć sprzedaży jak największej ilości książek - stąd też te masowe wątki erotyczne i homo, które nie były obecne w pierwszym i jak dla mnie najlepszym tomie.
Oczywiście nie uważam, żeby była to porażka pisarska Anne. Gorsze dla mnie były te części, w których na siłę wplotła wątki chrześcijańskie, ponieważ się nawróciła i nagle zapragnęła schrystianizować swoich czytelników (nie, nie mam nic do wiary, żeby nie było!), co jak dla mnie było przesadą w poprzednich tomach (Lestat, którego poznajemy w pierwszym tomie jako krwawego i niemal bezwzględnego wampira, nagle uwierzył w Chrystusa i chce zostać papieżem? No serio?). Na szczęście tutaj tego nie zaznamy, acz nie mogło się bez tego obyć, w końcu chrześcijaństwo jest tak stare jak sam Marius. Zawiodłam się jednak. Nie przypuszczałam, że Marius jest taką "ciapą", która tylko kocha sztukę, miłuje wszystkich dookoła, sieje miłosierdzie i uwielbienie. Brakowało mi tutaj takie pazura jak w przypadku "Lestata Wampira", gdzie bez skrupułów pokazał Lestatowi, gdzie jego miejsce. Nie znajdziemy tutaj także wampirów, jakie ukazała nam w swoim pierwszym tomie - całkowicie, niestety, od tego autorka odeszła, tylko dlatego, że modne stał się dobre wampiry, jak w przypadku "Pamiętników wampirów"... (choć jak dla mnie to nic więcej, jak zwykłe romansidło).
Pierwsza część opowieści bardzo mnie wciągnęła. Tak bardzo, że jestem aż ciekawa przygód samego Thorne'a!Rice jak zawsze opowiada historie swoich bohaterów jako "spowiedź" (czyżby kolejne nawiązanie do chrześcijaństwa?) opowiadana jakiemuś słuchaczowi (to samo było przecież w przypadku "Wywiadu", tyle że to Louis opowiadał). Historia opowiedziana ze szczegółowo, ale tylko fragmentarycznie. Znów niezbyt szczegółowo znamy przemianę Mariusa, prędzej dowiedzieliśmy się nieco, naprawdę nieco, o jego ludzkim życiu, później po przemianie o celu podróży do Egiptu i ukryciu Tych, Których Należy Strzec. Szczegółowo opisuje (przez prawie połowę książki!) te cudowne czasu z początku istnienia Mariusa i autorka dołożyła wszelkich starań, aby faktycznie wczuć się w tę historię. Ponownie możemy się zanurzyć w stylu Rice, który jest unikatowy, bowiem to świetna gawęda!Jednak później... następuje przeskok o tysiąc lat... Jest to bardzo nieporadne, ponieważ wcześniej szczegółowo opisuje wydarzenia, a potem wszystko skraca; np. przez stuletni sen Mariusa, że 200 lat szukał Pandorę (i nie wiemy, co robił przez te 200 lat, oprócz tego, że po prostu jej szukał), bardzo skrótowo poznajemy jego wątek z Pandorą, by następnie Rice dosłownie streściła nam tom opowieści o Armandzie na 6 stronach i tyluż historię z "Królowej Potępionych". Ogólnie rzecz ujmując książka naprawdę wciąga, ale jest niedopracowana. Rice jak już nam wielokrotnie pokazywała, nie potrafi zakończyć swych powieści i resztę po prostu skraca do maksimum, jakby chciała nas tylko informować, a nie snuć opowieść, co działa na niekorzyść samej powieści...

Wreszcie zabrałam się za tę powieść. Uwielbiam powieści Anne Rice, choć im nowsze części, tym bardziej wyczuwam komercjalizację i chęć sprzedaży jak największej ilości książek - stąd też te masowe wątki erotyczne i homo, które nie były obecne w pierwszym i jak dla mnie najlepszym tomie.
Oczywiście nie uważam, żeby była to porażka pisarska Anne. Gorsze dla mnie były te...