Stied Larsson to autor, którego bez większego wahania możemy nazwać legendą powieści kryminalnych. Nagła śmierć przerwała jego pisarską karierę, pozostawił on jednak po sobie trzy tomy znane nam jako saga Millennium, oraz czwarty niedokończony, którego pewnie nie będziemy już mieli okazji poznać. Całość miała liczyć dziesięć części i bardzo ubolewam nad tym, że niestety nie będziemy mogli ich poznać.

Sam tytuł już poniekąd sugeruje nam tematykę dzięki czemu domyślamy się, że główne skrzypce zagrają mężczyźni nienawidzący kobiet. Całą historię rozpoczyna moment, gdy Mikael Blomkvist, dziennikarz oraz wydawca magazynu Millennium zostaje skazany za zniesławienie na trzy miesiące więzienia. Po jakimś czasie odzywa się do niego sędziwy właściciel niegdyś świetnie prosperującej firmy, czyli Henrik Vanger. Nasz główny bohater dostaje do rozwiązania trudną zagadkę zaginięcia nastoletniej dziewczyny sprzed czterdziestu lat, a pomagać będzie mu przy tym Lisbeth Salander.

Będę mówiła wyraźnie - podkreśliła. - Ten film pokazuje, jak gwałcisz upośledzoną umysłowo dwudziestoczteroletnią dziewczynę, która decyzją sądu znalazła się pod twoją opieką. Nie masz pojęcia, jak bardzo mogę być upośledzona, gdy zajdzie potrzeba.

Muszę przyznać, że dawno nie spotkałam się z tak świetną kreacją postaci jak w tej powieści. Wszyscy tutaj są perfekcyjnie zarysowani, bogaci w swoje indywidualne cechy, dzięki czemu wydają się być po prostu żywi. Moją największą faworytką została Lisbeth - niezwykle silna i charakterna dziewczyna niosąca na swoich barkach brzemię trudnej przeszłości. Mikael to kolejna skomplikowana i niezwykle pozytywna postać.

Podczas swoich początków z tym tomem czułam małe rozczarowanie, gdyż chwilami gubiłam się w dość skomplikowanych opisach gospodarczych przekrętów, historii spółek wypełnionych angielskimi pojęciami, które nierzadko były dla mnie obce. Po tym małym wprowadzeniu akcja nabiera niezwykłego tempa, a napięcie rośnie z każdą kolejną przewróconą stroną. Każdy wydaje się być podejrzanym, a zagadka jest trudna do rozwiązania i przy tym niecodzienna. Czy Mikael będzie w stanie ją rozgryźć? I co tak naprawdę stało się z Harriet?

Armageddon was yesterday, today we have a serious problem.

Cała zagadka jest istnym majstersztykiem - wszystko jest dopracowane w każdym calu, spójne, logiczne, a przy tym czytelnik ma wiele radości, gdyż wraz z biegiem akcji może snuć własne teorie na temat jej rozwiązania. Nie brak tu oczywiście przemocy, przekrętów, krwi, gwałtów i historii morderstw mrożących krew w żyłach, ale to właśnie czyni całość tak bardzo interesującą. Historia dosłownie mnie porwała i spędziłam nad jej lekturą kilka intensywnych dni. Chwilami co prawda pojawiają się małe dłużyzny opisowe, nie myślę jednak by można było skrócić całość tak, by fabuła na tym jakoś nie straciła.

Ludzie zawsze mają swoja tajemnice. Chodzi tylko o to, żeby je odgadnąć.

Powieść ta bez wątpienia zasłużyła na rozgłos i na sławę jaką zdobyła, gdyż wszystko to jest uzasadnione. Już od bardzo dawna nie bawiłam się tak dobrze podczas czytania powieści kryminalnej i z największą ochotą sięgnę po Dziewczynę, która igrała z ogniem oraz po kontynuację.

Dotarło do niej, że miłość to ten moment, kiedy serce nagle zaczyna rwać się na strzępy.

Jeśli jeszcze nie znacie sagi Millennium i jesteście miłośnikami kryminałów - nie wahajcie się. Naprawdę warto wciągnąć się w ten mroczny świat Mikaela i Lisbeth, poznając przy okazji tak szczegółowo skonstruowaną zagadkę. I niech długość was nie odstrasza! Całość czyta się w zastraszającym tempie, zaniedbując przy tym wszystkie obowiązki. Szczerze polecam twórczość Stiega Larssona i ubolewam nad tym, że nie będzie nam dane przeczytać już żadnej książki przez niego napisanej.

Stied Larsson to autor, którego bez większego wahania możemy nazwać legendą powieści kryminalnych. Nagła śmierć przerwała jego pisarską karierę, pozostawił on jednak po sobie trzy tomy znane nam jako saga Millennium, oraz czwarty niedokończony, którego pewnie nie będziemy już mieli okazji poznać. Całość miała liczyć dziesięć części i bardzo ubolewam nad tym, że niestety...