W końcu po latach odważyłam się sięgnąć po opasłe tomiszcze pana Larssona. Porównania do dzieł Dickensa czy Hugo są mocno na wyrost, bardziej już postawiłabym tę książkę koło książek Agathy Christie, gdyby Agatha Christie była zaangażowana politycznie.
Nie sposób odmówić Larssonowi umiejętności stworzenia wciągającej fabuły - tutaj pełna zgoda z tymi, którzy chwalą. Intryga potrafi zafascynować, chociaż trzeba dość długo czekać, aż się zadzierzgnie. Książka jest też bardzo klimatyczna i bardzo przesiąknięta wszystkim, co szwedzkie, od pogody aż po obyczaje. Nie uważam, jak niektórzy, że opisów było w niej zbyt dużo - wręcz przeciwnie, tworzyły klimat w bardzo plastyczny sposób.
Tyle odnośnie zalet. Niestety, dalej jest już tylko krytyka, więc może zagorzali fani Larssona nie powinni czytać, jak się produkuję...
Po pierwsze - nie polubiłam bohaterów. Może jestem staroświecka, ale muszę żywić choć gram sympatii do postaci, wokół których toczy się fabuła. Zarówno Mikael, jak i Lisbeth Salander bardziej mnie irytowali niż fascynowali. Nie rozumiem zwłaszcza fascynacji tak wielu osób postacią Salander, która dla mnie jest niezmiernie płasko skonstruowana, stworzona z mało oryginalnych schematów (aspołeczna hakerka w gotyckim wdzianku, toż to nawet w NCIS żeśmy przerabiali!). Jej kodeks moralny ogranicza się do własnego podziału ludzi na drani i nie-drani oraz realizowanej według tego czarno-białego układu zemsty. Postać jest w dodatku niezmiernie niespójna (ktoś jest na tyle społecznie niedostosowany i zamknięty w sobie, że podejrzewają go o autyzm, a jednocześnie potrafi przeistoczyć się w superagentkę, która jest gwiazdą towarzystwa bo włożyła blond perukę?).
Dwa - nieustanne wtręty dotyczące przemocy wobec kobiet. Rozumiem, ze temat jest ważny, ale prosze, nie tak nachalnie, nie tak łopatologicznie. Po co te wstawki ze statystykami? Zresztą wszyscy mężczyźni w książce są źli. Albo mordują, albo biją, albo gwałcą, albo molestują, albo chociaż zdradzają. Nawet Mikael musi mieć trzy kochanki jednocześnie.
Trzy - irytujące product placement firmy Apple.
Cztery - angielskie zwroty w co drugim zdaniu. Rozumiem, ze czasami ktoś używa angielskiego słowa, zwłaszcza siedząca w necie Lisbeth, ale tu wszyscy to robią. "No deal", "Listen to this", "Till the next time" - kto tak mówi?
No i w zasadzie tyle. Plus dwa teksty, które mnie osobiście jako osobę powaliły na glebę. Słowa pani pastor, że w częsci ST jest zezwolenie na używanie magii - bardzo bym chciała to zobaczyć, bo jakoś przeczytałam cały ST i nic takiego nie znalazłam. Oraz drugi - "nie pozwólmy, żeby zakochanie zniszczyło nasz związek". Tutaj po prostu mnie zatkało. Świat bez uczuć... Nic dziwnego, że Lisbeth w końcu z tego świata zrezygnowała.

W końcu po latach odważyłam się sięgnąć po opasłe tomiszcze pana Larssona. Porównania do dzieł Dickensa czy Hugo są mocno na wyrost, bardziej już postawiłabym tę książkę koło książek Agathy Christie, gdyby Agatha Christie była zaangażowana politycznie.
Nie sposób odmówić Larssonowi umiejętności stworzenia wciągającej fabuły - tutaj pełna zgoda z tymi, którzy chwalą. Intryga...