Do kryminałów podchodzę sceptycznie.
Nie bawią mnie morderstwa i zagadkowe śledztwa. Nie tego zazwyczaj szukam w literaturze. Zwłaszcza gdy zawarte są w opasłym tomiszczu, którym swobodnie można by było dokonać aktu mordu.
Wychodzę jednak z założenia, że trzeba wiedzieć "o czym się mówi" w szerokich kręgach. Zwłaszcza, gdy mówi się o tym często na 80m kwadratowych przestrzeni, którą zamieszkujesz.
Idziesz do kuchni: Larsson - literatura do obiadu.
Idziesz do sąsiedniego pokoju: Larsson - literatura do poczytania w fotelu.
Idziesz do swojego pokoju, zerkasz na nocną szafkę współlokatorki: Larsson-literatura do snu.
Epidemia? W pewnym sensie. Rozprzestrzenia się. Nie wybiera. Ogarnia każdego. Fana romansów. Fana literatury grozy. Fana "samotności w sieci".
Jak miała nie sięgnąć mnie z moim niskim układem odpornościowym?
Mam zastrzeżenia.
Owszem.
Jak zawsze.
Bo do 300 strony nic się nie dzieje. Najdziwniejsze jest jednak, że i tak człowiek nie chce tego odłożyć. Czyta. Jakaś magia przyciąga.
Rozkazuje czytać. Nakazuje główkować. Ukazuje niewiele aż chce się więcej.
I przeczytałam.
I gdyby nie ostatnie trzy zdania zapewne nie przeczytałabym drugiej części, ale w tej sytuacji idę gnębić Cholerę, żeby skończyła szybciej czytać drugą część i przekazała ją w moje niecne łapki.
Choroba trwa nadal.

Do kryminałów podchodzę sceptycznie.
Nie bawią mnie morderstwa i zagadkowe śledztwa. Nie tego zazwyczaj szukam w literaturze. Zwłaszcza gdy zawarte są w opasłym tomiszczu, którym swobodnie można by było dokonać aktu mordu.
Wychodzę jednak z założenia, że trzeba wiedzieć "o czym się mówi" w szerokich kręgach. Zwłaszcza, gdy mówi się o tym często na 80m kwadratowych...