Dawno, oj, dawno nie miałam w ręku tak marnej książki. Nie przekonał mnie nawet fakt, że to prawdziwa historia, prawdziwej kobiety, mającej odwagę podpisać "Pamiętnik..." własnym nazwiskiem. Wcześniej miałam już do czynienia z literaturą o tej tematyce. "Hera moja miłość", "Zapytaj Alice" lub "Charlie" to książki, które chwytają za serce i nie pozwalają oderwać się od lektury. "Pamiętnik..." to coś przez co ledwo przebrnęłam. Tak jak pierwszą część DAŁO się czytać zdanie po zdaniu, tak drugą część czytałam z równą pasją co podręcznik do matematyki elementarnej.

Sama przed sobą staram się tłumaczyć autorkę. Mając tak przeżarty i wyniszczony mózg ciężko jest znaleźć w sobie talenty i zdolności. A pisanie wymaga zarówno talentu, jak techniki. Szkoda, bo nawet techniki nie znalazłam. Nic, co by mnie poruszyło. Wszystkie emocje są takie... Nie, właściwie tu nie ma emocji. Książka jest SUCHA. Wyzuta z odczuć, przeżyć, wrażeniem. Pozbawiona kolorytu. To raczej luźne zapiski jasne tylko dla autorki. Brak powiązań pomiędzy poszczególnymi wpisami doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Długie odstępy czasowe wprowadzały dodatkowy chaos. A język... Karkołomny, pełen powtórzeń i tak bardzo ubogi. To już nie jest prostota przekazu, to nieumiejętność trafnego opisu.

Ciąg dalszy recenzji: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2014/11/pamietnik-narkomanki-barbara-rosiek.html

Dawno, oj, dawno nie miałam w ręku tak marnej książki. Nie przekonał mnie nawet fakt, że to prawdziwa historia, prawdziwej kobiety, mającej odwagę podpisać "Pamiętnik..." własnym nazwiskiem. Wcześniej miałam już do czynienia z literaturą o tej tematyce. "Hera moja miłość", "Zapytaj Alice" lub "Charlie" to książki, które chwytają za serce i nie pozwalają oderwać się od...