„Wróble znowu fruwają… czy tylko podrygują?”

Thad Beaumont i George Stark, to w zasadzie obraz postaci tragicznych w tej trudnej do sklasyfikowania powieści Kinga. Jak wiadomo literatura już niejednokrotnie brała na tapetę temat zaaplikowania konkretnej osobie jego mrocznego alter ego. Zabiegi te przynajmniej w mojej ocenie kończyły się z różnym skutkiem.
Tym razem problemem tym zajął się mistrz grozy – Stephen King. Z jakim efektem?
Pisarska mroczna połowa Thada mnie nie przekonuje. Sama historia owszem, ma wielki potencjał, ale jak na mój gust King troszeczkę się zagalopował. Początek powieści bez dwóch zdań mocno zaciekawia, sugerując że będzie to dobry thriller, z dreszczykiem, ale raczej w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Niestety im dalej w las, tym gorzej. Autor rzeczywisty namacalny obraz zaczyna zamykać w ramy powieści balansującej na granicy horroru z czarną magią. Wkładki w postaci nieprawdopodobnych, okultystycznych zdarzeń nadprzyrodzonych jakoś odbiegają mi tu od konwencji i nijak pasują do całości.
Owszem, zdaję sobie sprawę z inklinacji pisarskich Kinga i bardzo cenię jego zdolności narracyjne (nie znam innego pisarza, tak „płodnego”, a przy tym utrzymującego pewien, stały, określony poziom) niemniej jednak w tym konkretnym przypadku odnoszę wrażenie, że autor nie bardzo wiedział w którą stronę podążać, czy w kierunku thrillera, czy też bardziej powieści grozy. Może być też tak, że z pełną świadomością wybrał taki, a nie inny sposób nakreślenia fabuły.
Jakkolwiek jednak by nie było dla wiernych fanów Kinga i tak z pewnością nie będzie to miało większego znaczenia i niewątpliwie pochłoną niniejszą pozycję, bo cokolwiek by nie powiedzieć o pewnych „kombinacjach” autora, jest to powieść, którą dobrze się czyta (tak jak zostało to już wspomniane zdolności narracyjne King chyba wyssał z mlekiem matki), a to w zasadzie ma w tym przypadku decydujące znaczenie, bo sama fabuła, sposób jej przedstawienia i interpretacji to oczywiście kwestia gustu (jednym się z pewnością bardzo się spodoba, innym z pewnością mniej).
Marginalnie wskazuję, że „Mroczną połowę” po części czytałem, po części słuchałem i zważywszy na kapitalną interpretację Mariana Opani (rewelacyjny głos Starka) warto ją polecić właśnie w wersji do słuchania.

„Wróble znowu fruwają… czy tylko podrygują?”

Thad Beaumont i George Stark, to w zasadzie obraz postaci tragicznych w tej trudnej do sklasyfikowania powieści Kinga. Jak wiadomo literatura już niejednokrotnie brała na tapetę temat zaaplikowania konkretnej osobie jego mrocznego alter ego. Zabiegi te przynajmniej w mojej ocenie kończyły się z różnym skutkiem.
Tym razem...