Andrea przyjeżdża do Barcelony z tobołkiem wypełnionym marzeniami. Planuje studia na uniwersytecie, które pomogą jej rozpocząć światowe życie. Zatrzymuje się w mieszkaniu babki, w którym przebywają dwaj wujkowie, żona i dziecko jednego z nich, tajemnicza służąca i apodyktyczna ciotka. Dziewczyna nie spodziewa się wygód i ciepłego przyjęcia, ale to, co widzi na miejscu, przypomina koszmar. Wujkowie kłócą się nieustannie, rzucają przedmiotami w innych domowników, ciotka snuje plany o wstąpieniu do klasztoru i wszystko kontroluje, służąca chichocze na dźwięk każdego krzyku, a babcia łapie się za głowę i lamentuje nad losem wszystkich wokół. Mało tego, jej nowa przyjaciółka niebezpiecznie zbliża się do jednego z wujków, akurat tego, który podejrzewany jest o szaleństwo, a w kieszeni nosi rewolwer...

Książka kusi - na okładce kilka słów od Zafona, wewnątrz przedmowa Mario Vargasa Llosy. Ogromnym zaskoczeniem jest czas, w której powstała powieść - pierwsze wydanie z1945 roku. Dlaczego zaskoczenie? Autorka posługuje się współczesnym językiem, bez zbędnych ceregieli i wydumania. Powieść czyta się jednym tchem, jest jakby wyjęta spomiędzy nowości wydawniczych, nie różni się od nich poziomem i poruszanymi problemami. Tutaj muszę wspomnieć o Colette (Czyste, nieczyste z 1941 roku), która odrzuca mnie archaicznymi opisami i na pozór frywolnymi stwierdzeniami, podczas gdy wszystko okute jest w ciemną burkę niedomówień. Colette jest ciężkostrawna i nużąca, być może jej książki poruszały ziemię 70 lat temu, ale dzisiaj nie drgnie nawet policzek. Tymczasem Laforet jest wspaniała, pod każdym względem prześcignęła swoją epokę.

Barcelona, lekko gotycka, jak w dobrze znanym Cieniu wiatru, tutaj widziana jest z perspektywy młodej dziewczyny, przyzwyczajonej do życia na prowincji. Razem z nią wymykamy się na wieczorne spacery, obserwujemy ulicznych żebraków i zadzieramy głowy, żeby podziwiać katedrę. Bohaterka jest intrygująca, na pozór cicha i przestraszona, z czasem rozwija skrzydła i rzuca piorunami na nieświadomych niczego śmiertelników. Zatrważający obraz rodziny, gdzie nieprzerwanie trwa konflikt pokoleń, gdzie bracia knują za plecami matki, gdzie mężowie rzucają żonami o ściany. Miłość pomiędzy rodzeństwem jest toksyczna, bywa niezwykle czuła, a za chwilę brutalna, wypełniona przekleństwami i krzykiem. Jest w tym wiele prawdy, niewielka przestrzeń życiowa potrafi uczynić wrogów z największych przyjaciół. Poza tym bardzo trudno wrócić do poprzedniego stanu, gdy już raz zostanie wykrzyczany cały żal i padną słowa, których nie można cofnąć - o dziwo te zapadają w pamięć najbardziej.

Autorka przedstawiła obraz hiszpańskiej rodziny, zmęczonej głodem, targanej niepowodzeniami, w której bulgocze, niczym w kotle czarownicy. W to wszystko zostaje wrzucona młoda kobieta, która po części ratuje wszystkich wokół, ale również doprowadza niektóre sprawy do końca, czasami tragicznego i przerażającego. Powieść nie straciła na sile, dzisiaj nadal możemy odnaleźć się w przedstawionej rzeczywistości. Ciemne zaułki, kamienice obdarte ze złudzeń, smętni mieszkańcy, awantury unoszące się wraz z papierosowym dymem, artyści o wielkich ideałach i szarzy robotnicy bez marzeń. Ciekawe spojrzenie na rodzinę, na przyjaźń i miłość, ironiczne, ale ciepłe.

Andrea przyjeżdża do Barcelony z tobołkiem wypełnionym marzeniami. Planuje studia na uniwersytecie, które pomogą jej rozpocząć światowe życie. Zatrzymuje się w mieszkaniu babki, w którym przebywają dwaj wujkowie, żona i dziecko jednego z nich, tajemnicza służąca i apodyktyczna ciotka. Dziewczyna nie spodziewa się wygód i ciepłego przyjęcia, ale to, co widzi na miejscu,...