Na Malowanego człowieka trafiłem całkiem niedawno podczas poszukiwań fantasy, z którym mógłbym zarwać nockę. Czy książka spełniła ten jakże oryginalny wymóg? Otóż tak. 504 to na papierze całkiem pokaźna liczba stron, jednak ani razu nie poczułem się zanudzony bohaterami, światem, ani dialogami – te, choć nieco drewniane i wymuszone, spełniały swoją funkcję. Historia opowiedziana przez autora nie była może zbyt oryginalna, ale spodobała mi się. Okładka jest także ciekawa, ale wciąż głowię się, kogo przedstawia. Głównego bohatera? Jednego z jego towarzyszy? Czy może kogoś zupełnie obcego, kto ujawni się w drugiej księdze, której okładka jest niemal identyczna z pierwszą?

Podczas lektury było mi dane obserwować poczynania trzech bohaterów. Każdy zmagał się ze swoimi problemami: stratą ukochanej osoby, czy wręcz całej rodziny, publicznym upokorzeniem. Najbardziej związałem się z Arlenem – młody chłopak zachwycił mnie swoimi ambicjami i tym, że zdołał ruszyć do walki, gdy wszyscy wokół niego kulili się ze strachu. Wątek Leeshy był dość interesujący, głównie ze względu na jej przyszły zawód oraz burzliwą relację z matką. Mam nadzieję, że w kolejnych książkach dowiem się więcej na temat pracy Zielarki i tajemnic, których strzeże. Wątek Rojera zaś został odsunięty na drugi plan. Pod koniec lektury właściwie nic o nim nie wiedziałem, ale mam nadzieję, że w Księdze Drugiej znajdę odpowiedzi na moje pytania dotyczące tej postaci.

Bardzo spodobał mi się świat stworzony przez autora. Stylizowany jest na wczesne średniowiecze. Ludzkość powoli podnosi się po zagładzie. Nocą przerażone rodziny chronią się w domach otoczonych barierami runicznymi przed demonami wychodzącymi z Otchłani. Otchłańce z niewiadomych przyczyn polują na każde żywe stworzenie. Nic nie jest w stanie przebić ich twardej skóry. Wśród ludzi krążą legendy o starych czasach, w których walczono z demonami za pomocą run wojennych. Były to wieki rozwoju nauki i technologii. Jednak przez czas chwilowej nieobecności wroga ludzie zapomnieli o starych czasach i zostali niemalże zgładzeni. Otchłańce pojawiły się znienacka i bezlitośnie zdziesiątkowały ludność.

Malowany człowiek to nie tylko wartka akcja i świat z historią opisaną na kilka wieków wstecz, ale także mnóstwo odniesień do współczesności. W książce można przykładowo znaleźć niezbyt subtelne odniesienie do dżihadystów w postaci żyjącego na pustyni plemienia, które każdej nocy wychodzi poza bariery runiczne i podejmuje świętą walkę z otchłańcami. Posiadają Świętą Księgę – źródło ich wiary oraz boga, do którego wznoszą modły.

Ludzkość na własne życzenie została zamknięta w miastach i wsiach. Społeczeństwo jest podzielone podobnie jak w średniowieczu: istnieją chłopi, mieszczaństwo, szlachta i duchowieństwo. Stanu rycerskiego praktycznie nie ma. Zamiast niego istnieją Posłańcy i Minstrele, którzy jeżdżą do odległych miejscowości, handlują, przekazują listy i opowiadają historię ludzkości. W każdej wiosce jest Zielarka, która leczy, odbiera porody i strzeże tajemnic dawnych lat. Ważną funkcję pełni także Patron Run dbający o ich trwałość, a tym samym bezpieczeństwo mieszkańców.

Na Malowanego człowieka trafiłem całkiem niedawno podczas poszukiwań fantasy, z którym mógłbym zarwać nockę. Czy książka spełniła ten jakże oryginalny wymóg? Otóż tak. 504 to na papierze całkiem pokaźna liczba stron, jednak ani razu nie poczułem się zanudzony bohaterami, światem, ani dialogami – te, choć nieco drewniane i wymuszone, spełniały swoją funkcję. Historia...