Kolejny kryminał w twórczości Agathy Christie, lecz napisany w nie co innym klimacie. W „Próbie niewinności” nie występuje dwójka najbardziej znanych, stworzonych przez autorkę detektywów, czyli panny Marple i Hercules Poirot. Tym razem królowa kryminałów skupiła się na bardzo ważnym, ale często zapominanym aspekcie wszelkich powieści detektywistycznych, a mianowicie niewinności. Zazwyczaj czytelnik skupia się na postaciach, które winne są danej zbrodni. Natomiast mniej zwraca uwagę na postaci, które mimo swej niewinności, również mogą cierpieć katuszę. Powieść z ciekawą fabułą, dobrym zakończeniem , aczkolwiek przewidywalnym.

Najmłodszy z pięciorga adoptowanych dzieci Rachel Argyle, Jacko, zostaje posądzony o zamordowanie własnej matki oraz zabranie pieniędzy. Dowody wskazują, że Jacko popełnił ten straszliwy czyn. Jego alibi, jakoby został podwieziony przez nieznajomego w godzinie morderstwa nie zostaje potwierdzone z powodu braku świadka. Jacko zostaje skazany i wkrótce umiera w więzieniu. Po paru latach przybywa Artur Calgary, człowiek, który jest wstanie udowodnić niewinność Jacko. Jego przybycie wznawia śledztwo, jednocześnie uświadamia wszystkim, że wśród domowników nadal znajduje się morderca.

Agatha Christie zazwyczaj w swych powieściach zajmuje się zbrodniami, które rozgrywają się w czasie teraźniejszym. Jednak napisała kilka książek, w których bohaterowie rozwiązują sprawy sprzed lat. Taką książką jest „Próba niewinności”. Okres jaki upływa między zbrodnią, a akcją książki wynosi dwa lata. Cóż nie wiele, ale zawsze jest to przeszłość.

Tym razem autorka w swej książce skupiła się na temacie dosyć często pomijanym wśród kryminałów, czyli niewinności. W większości książek detektywistycznych czytelnik zgodnie z piórem autora skupia się na danych dowodach, które mają być źródłem winy przestępcy. W „Próbie niewinności” głos oddany jest niewinnym. Oczywiście nie wiemy kto jest winny, a kto niewinny. Agatha Christie zajmuje się problemem udręki jaka dotyka osoby, które są podejrzane o zbrodnie. Mimo tego, że sami jesteśmy pewni własnej niewinności, pośród społeczeństwa może spotkać nas pewnego rodzaju ostracyzm. Jak wspomina jedna z bohaterek „Nie chodzi o to, kto jest winny. Chodzi o niewinnego”. Są to słuszne słowa, gdy uświadomimy sobie, że życie osób podejrzanych, a nie całkowicie uniewinnionych nie jest usłane różami. Agatha Christie przedstawia to jeszcze jaskrawiej, ukazując nam rodzinę, wśród której znajduje się morderca. Przede wszystkim ciągłe podejrzenia, obawy o własne życie, rozluźnienie więzi rodzinnych mają destrukcyjny wpływ na całą rodzinę. Pod tym względem aspekt sprawiedliwości mającej wynagrodzić krzywdy niewinnych został świetnie przedstawiony.

Odnośnie samej akcji, czy też fabuły to jest ona jednym ze schematów w twórczości Agathy Christie. Stara, wiktoriańska posiadłość, wielu domowników, a wśród nich zbrodniarz. Jak widać takie przedstawienie fabuły, często występuje w książkach królowej kryminałów. Autorka, aby wybrnąć z tego stałego schematu w różny sposób próbuje zaciekawić czytelnika. Tym razem postawiła na psychologiczne rozwiązanie śledztwa. Praktycznie nie ma dowodów rzeczowych. Całe dochodzenie opiera się na mglistych wspomnieniach, przypadkowych rozmowach, a nawet plotkach. Tym razem aby rozwiązać sprawę, musi zagłębić się w ludzką psychikę. Bohaterowie niejednokrotnie stosują różnego rodzaju fortele psychologiczno- słowne. Pod tym względem książka jest interesująca, ponieważ pozwala czytelnikowi snuć różne domysły.

Króciutko odnośnie samego zakończenia to jest ono w pewnym stopniu zaskakujące. Tożsamość mordercy można przewidzieć przed zakończeniem książki. Jednocześnie jest ona najbardziej prawdopodobna, dlatego też zmniejsza efekt zaskoczenia. Chyba, że jako „starego wyjadacza kryminałów” ciężko mnie zaskoczyć. Ogólnie rzec biorąc, tym razem Agatha Christie zrezygnowała z maksymalnie zaskakującego zakończenia na rzec tematyki niewinności.

Dobry, ale nie „powalający” kryminał w twórczości Agathy Christie. Jednakże sam aspekt niewinności oraz psychologicznego rozwiązania sprawy został porządnie zarysowany.

Kolejny kryminał w twórczości Agathy Christie, lecz napisany w nie co innym klimacie. W „Próbie niewinności” nie występuje dwójka najbardziej znanych, stworzonych przez autorkę detektywów, czyli panny Marple i Hercules Poirot. Tym razem królowa kryminałów skupiła się na bardzo ważnym, ale często zapominanym aspekcie wszelkich powieści detektywistycznych, a mianowicie...