"Niebieskie sandały" przenoszą nas do gorącego Egiptu. Wraz z Antoniną pojawiamy się w kraju faraonów, gdzie i pogoda i normy kulturowe są tak odmienne od polskich warunków jak lato od zimy. Tosia wynajmuje małe mieszkanie niedaleko braci: Ahmeda (którego zdążyła poznać w pierwszym tomie) i Aymana, miejscowego prawnika, nieśmiałego mężczyzny, z gorliwością przestrzegającego ustalone w kraju zasady. Ale kobieta nie byłaby sobą, gdyby i na obcej ziemi nie przestrzegała własnych zasad, które nijak się miały do tych obowiązujących nad Nilem. Z jednej strony zdaje sobie sprawę, że z racji bycia turystką może więcej, ale z drugiej woli nikogo nie prowokować.
Tosia korzysta z uroków Egiptu jak tylko może, co często nie podoba się nieco nadgorliwemu Ahmedowi. Mężczyzna wydaje się sprawować nad nią kontrolę, co wyzwolonej europejce bardzo przeszkadza w odkrywaniu prawdziwego Egiptu - nie tylko tego podanego na tacy przez przewodniki. Wie, że w arabskim świecie kobiety nie mogą tak wiele jak na sąsiednim kontynencie, dlatego kiedy poznaje kogoś, kto podziela jej poglądy, czuje, że znalazła bratnią duszę.
Z lektury drugiej części dowiemy się wiele na temat kultury Egiptu, tego, co może, a czego zabrania się zwykłym obywatelkom. To cenna lekcja, zwłaszcza dla kogoś, kto nie jest zaznajomiony z tym rejonem świata.

"Niebieskie sandały" przenoszą nas do gorącego Egiptu. Wraz z Antoniną pojawiamy się w kraju faraonów, gdzie i pogoda i normy kulturowe są tak odmienne od polskich warunków jak lato od zimy. Tosia wynajmuje małe mieszkanie niedaleko braci: Ahmeda (którego zdążyła poznać w pierwszym tomie) i Aymana, miejscowego prawnika, nieśmiałego mężczyzny, z gorliwością przestrzegającego...