Książka przede wszystkim jest... klimatyczna.
Klimat średniowiecznego klasztoru (mniej - mrocznej tajemnicy), skrupulatne osadzenie historyczne (w jej aspekty, które akurat nie są dla mnie zbyt interesujące), oraz umiejętność posługiwania się słowa autora na wysokim poziomie.
To przede wszystkim są zalety tej słynnej książki, będącej dla mnie trochę rozczarowaniem.
Wątek kryminalny opisany ciekawie, ale raczej nie odbiega od schematów. Gorzej, że jest on absurdalnie przewidywalny. Po pierwszym rozdziale, jako pierwsze hipotetyczne rozwiązanie wymyśliłem sobie niemal dokładnie trafne. Później oczywiście pojawiały się i inne typy, ale... hmm... no chyba tak być nie powinno, prawda? (będące swoją drogą również troszkę 'śmiechu warte').
Co mamy tu ponad to?
Schematyczną parę głównych bohaterów. Serce i rozum. Sensei i uczeń. Jeden po to by zachwycać, drugi, żeby chodzić i się dziwić.
Irytujące była pewna maniera Williama (a w zasadzie Eco), który skrupulatnie objaśnia Aldo (a w zasadzie nam) na czym polega dedukcja i różnego rodzaju procesy rozumowe. Jasne. Aldo tego wszystkiego nie znał, ale każdy czytelnik wie o tym doskonale i mógł się nudzić strasznie (ja). Takie zabiegi są uzasadnione w książkach fantasy-SF, kiedy to przy tej okazji czytelnik ma okazje poznać nieznany mu zupełnie świat. Tutaj - Aldo tego nie pojmował, my jednak tak (jako oczywistość).
Kolejna moja uwaga - autor nie mógł się powstrzymać, żeby przelać na papier wiele swych pasji i hobby. Mamy skrupulatne opisy architektur, mamy dywagacje pra-teologiczne (a raczej rozważania na temat Kościelnego zaplecza i umocowań prawnych). Widzimy tu skrupulatnie opisany kontekst historyczny, a dokładnie jedno z licznych tąpnięć w Kościelnych strukturach. Kompletnie mnie jednak to nie zainteresowało. Takie karty historii jak: papieże, pomniejsze herezję i spory o doktryny wiary, szczególnie w tak drobiazgowym opisie, nie są zupełnie porywające (a historię lubię, szczególnie mediewistykę).
Taki 'proceder' jest rzeczą normalną. Trudno żeby pisarz pisał w książce o rzeczach, które go nie interesują. Ale znaj proporcją, mocium panie. :)

Książka jednak zdecydowanie broni się tym, co koniec końców, jest w nich najważniejsze - słowem, zdaniem, rozdziałami.
Dobry pisarz, piszący o średnio porywających rzeczach, zawsze wygra ze słabym piszącym o Bóg wie czym.

7-/10

PS
Urzekły mnie wyjaśnienia autora w postscriptum, na temat genezy tytułu powieści :) Tak w skrócie:
W sumie to, czemu nie? Zajebiście brzmi, co nie? Na wypasie. Lepsze na pewno niż pierwotne "Opactwo zbrodni"

PS2
Ach! Ta ekspresja z jaką opisywał Aldo swą przygodę życia z przedstawicielką płci przeciwnej! Leopardy, skrzydła, sfinksy, dzikie węże i pająki kosmate.
Ja tam uważam, że często powie się więcej, gdy powie się mniej. Szczególnie w takich subtelnych kwestiach. Rozdział tenże ubawił mnie przednio ("co ty chłopie bredzisz?! :D"). Intencja 'poety' była (jak mniemam) inna :) Ale to pewnie tylko ja...

Książka przede wszystkim jest... klimatyczna.
Klimat średniowiecznego klasztoru (mniej - mrocznej tajemnicy), skrupulatne osadzenie historyczne (w jej aspekty, które akurat nie są dla mnie zbyt interesujące), oraz umiejętność posługiwania się słowa autora na wysokim poziomie.
To przede wszystkim są zalety tej słynnej książki, będącej dla mnie trochę rozczarowaniem.
Wątek...