Jak żyć, kiedy wokół rozprzestrzenia się zło, a śmierć czyha na kolejnym zakręcie? Jak zaufać drugiemu człowiekowi, gdy "ludzie ludziom zgotowali ten los"? Jak znaleźć w sobie miłość, kiedy odebrano wszystko, upodlono i zezwierzęcono? Jak kochać? Marek Edelman przynosi odpowiedź na te pytania. Okazuje się, iż miłość nie była niczym niezwykłym w żydowskim getcie. Zdarzała się każdego dnia, można ją było dostrzec w pojedynczych gestach, codziennym życiu, a także w heroicznych decyzjach podejmowanych pod wpływem uczucia do ukochanej, do matki czy do dziecka. Miłość była obowiązkiem, sposobem na przetrwanie i zachowanie człowieczeństwa.

Krótka, aczkolwiek treściwa publikacja autorstwa Marka Edelmana i Paula Sawicka podsuwa nam pojedyncze obrazy z życia mieszkańców getta. Przed lekturą zastanawiałam się, jak kochali ludzie w tamtych czasach, czym była dla nich miłość. Dzisiaj już wiem, że moje rozmyślania były całkowicie bezpodstawne, gdyż miłość mieszkańców getta w niczym nie różniła się od miłości ludzi żyjących współcześnie. Z jednym tylko wyjątkiem. Każda miłość była również lękiem. Lękiem o jutro. Mam wrażenie, że dzisiaj nie bylibyśmy skłonni do tamtych poświęceń. Marek Edelman uderza w sedno - trzeba przypomnieć współczesnej młodzieży, że na pierwszym miejscu jest życie, a dopiero później komfort i wygoda życia. "I była miłość w getcie" to przepiękna opowieść, która przypomina nam, dlaczego winniśmy stawiać na pierwszym miejscu życie. Życie w miłości. Bo ta miłość jest naszym obowiązkiem, czynnikiem niezbędnym, aby żyć. Żyć prawdziwie.

Jak żyć, kiedy wokół rozprzestrzenia się zło, a śmierć czyha na kolejnym zakręcie? Jak zaufać drugiemu człowiekowi, gdy "ludzie ludziom zgotowali ten los"? Jak znaleźć w sobie miłość, kiedy odebrano wszystko, upodlono i zezwierzęcono? Jak kochać? Marek Edelman przynosi odpowiedź na te pytania. Okazuje się, iż miłość nie była niczym niezwykłym w żydowskim getcie. Zdarzała...