W prologu dowiadujemy się, że Daria Cato w swoje jedenaste urodziny została bohaterką, gdyż na plaży znalazła porzuconego noworodka. Uratowała ją (bo była to dziewczynka) i dziecko zostało adoptowane przez rodzinę Cato, ponieważ nikt nie wiedział, kim byli jej biologiczni rodzice.

Daria od tamtego momentu czuła się bardzo związana z Shelly (tak dali jej na imię), jest jej troską, radością, błogosławieństwem i ciężarem, opiekuje się nią, troszczy o nią, zapewnia bezpieczeństwo. Rozstała się z narzeczonym, bo uważał on jej podopieczną za ciężar- Shelly ma lekkie uszkodzenie mózgu, jest zbyt ufna w stosunku nawet do obcych ludzi, ma swoje fobie.

W miarę ich spokojne życie burzy przybycie do rodzinnego miasteczka Rory’ego, przyjaciela z dzieciństwa Darii, obecnie sławnego producenta telewizyjnego „Prawdziwych historii”. Okazuje się, że przyjechał na wakacje wraz ze swoim synem Zackiem, a także, że Shelly poprosiła go o odkrycie, kim jest jej biologiczna matka. Dla sióstr Cato (Daria ma siostrę, Chloe, która jest zakonnicą), jest to sporym, niemiłym zaskoczeniem.

„Wiem, że należę do rodziny Cato, ale należę też do innej.”

Pisarka stworzyła historię z życia wziętą. Pewnie dlatego taką wciągającą, że wielowątkowa, wielopostaciowa i zaskakująca. Jest to opowieść o skomplikowanych relacjach w rodzinie, miłości, przeżywaniu żałoby, o błędach, trudnych decyzjach, dręczących wyrzutach sumienia, a przede wszystkim o kłamstwach i sekretach z różnych przyczyn. Mają miejsce zaskakujące rozwiązania, zdrada, zranienie, upokorzenie, poruszona została kwestia zaufania i odpowiedzialności.

Czy rozgrzebywanie, odkrywanie przeszłości będzie błędem? Co można zyskać, a co można stracić? Czy teraz jest na to właściwa pora, czy na takie sprawy jakaś pora jest właściwa? Czy Shelly wie, co dla niej dobre? Takie pytania, wraz z szybko przewracającymi się stronami powieści, nasuwają się w trakcie lektury. Ogromną zaletą są także wyraziści i wiarygodnie psychologicznie bohaterowie: Daria, która pogubiła się w byciu superdziewczyną, zawsze odpowiedzialną i nadopiekuńczą w stosunku do Shelly, teraz poprzez ukrywanie prawdziwych uczuć weszła w rolę, która jej nie odpowiada; Rory, który usiłuje naprawić swoje relacje z nastoletnim synem (w tym niezręczne rozmowy o dorastaniu); Grace, która kiedyś w okrutny sposób została wykorzystana, a teraz manipuluje innymi; Chloe z bolesnymi sekretami (tak na marginesie tę postać najmniej rozumiałam), w końcu dobrą, wręcz naiwną Shelly, która chce poznać prawdę.

„Dar morza” to z pewnością warta uwagi, pełna emocji powieść obyczajowo- psychologiczna, o groźnych, przemilczanych tajemnicach i niebezpiecznych kłamstwach, krętych ścieżkach ludzkich, o burzeniu i odbudowywaniu ludzkich relacji.

„Sądziłam, że daję jej wszystko, czego potrzebuje. Nie miałam pojęcia, że pragnie czegoś więcej.”

W prologu dowiadujemy się, że Daria Cato w swoje jedenaste urodziny została bohaterką, gdyż na plaży znalazła porzuconego noworodka. Uratowała ją (bo była to dziewczynka) i dziecko zostało adoptowane przez rodzinę Cato, ponieważ nikt nie wiedział, kim byli jej biologiczni rodzice.

Daria od tamtego momentu czuła się bardzo związana z Shelly (tak dali jej na imię), jest jej...