http://www.nieperfekcyjnie.pl/2016/07/kuracja-samobojcow-suzanne-young_7.html

Niekiedy wspomnienia są jedynym stałym elementem w życiu - jeżeli istnieją w naszej świadomości, to wierzymy, że wszystko jakoś się ułoży. Niestety wszystko komplikuje się, kiedy ktoś zabiera nam to, co najcenniejsze. Niełatwo jest sobie poradzić z taką utratą, a do tego być zmuszonym ukrywać się przed całym światem. Niewielu wytrzyma taką nagonkę, przeżyją tylko najsilniejsi...

Trwają poszukiwania Sloane i Jamesa, którzy trafiają do grupy buntowników, aby nie dać się ponownie złapać w szpony Programu. Epidemia samobójstw rozprzestrzenia się, zatem władze chcą poddać kuracji wszystkich poniżej 18 roku życia, niezależnie od tego, czy przejawiają jakiekolwiek objawy choroby. Do tego pojawiają się doniesienia o leczeniu osób dorosłych, a także osobach, które nagle znikają bez śladu. Sloane już nie wie, komu może ufać, a każdy dzień przynosi kolejne obawy...

Okazuje się, że Program zaczyna nieco szwankować, co rząd próbuje zgrabnie maskować. Niektórzy zaczynają mieć przebłyski pamięciowe, a wspomnienia wracają ze zdwojoną siłą. Władze są w stanie zrobić dosłownie wszystko, aby mankamenty Programu nie wyszły na światło dzienne, jednak niekiedy wystarczy jedna iskra albo pewien ciekawski człowiek, aby wszystko runęło...

"Ludzie są okrutnymi istotami. Jeśli nie umiemy czegoś objąć rozumem, zaczynamy w to ingerować, aż w końcu to niszczymy." *

Pierwszy tom czytałam niedawno, ale potrzebowałam przypomnienia sobie niektórych wydarzeń. Suzanne Young zadbała o to, aby czytelnicy mogli przywołać sobie treść, która uleciała z pamięci, dzięki dość częstym odniesieniom do wydarzeń z "Plagi samobójców". Tak jak wcześniej Sloane darzyłam ogromną sympatią, tak teraz jej zachowanie irytowało mnie, szczególnie w przypadku jej spraw uczuciowych i wielkiego niezdecydowania. Za to w moich oczach zyskał James, a także Realm, którzy pomimo niełatwych przeżyć stanęli na nogi, jak przystało na prawdziwych mężczyzn.

Po lekturze "Plagi samobójców" czułam pewien niedosyt z powodu niewiedzy związanej z niektórymi aspektami dotyczącymi epidemii. Niezmiernie cieszę się, że tym razem Suzanne Young rozwiała wszelkie wątpliwości, udzielając odpowiedzi na temat przyczyn powstania Programu czy źródeł wybuchu epidemii. Żałuję jedynie, że ta część okazała się nieco przegadana, przynajmniej jeśli chodzi o pierwszą połowę, gdzie zabrakło mi poważnych zwrotów akcji. Na szczęście później zaczyna dziać się o wiele więcej, co nieco rekompensuje flegmatyczność pierwszej części.

"Kurację samobójców" uważam za niezłą kontynuację "Plagi samobójców" - w drugim tomie pojawia się paru nowych bohaterów, a do tego na jaw wychodzi kilka interesujących informacji, które zmieniają punkt widzenia czytelnika. Ta historia uświadamia, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, a przy tym należy bacznie obserwować owych przyjaciół, gdyż nie każdemu można bezgranicznie zaufać. Do tego przebaczenie samemu sobie bywa zdecydowanie trudniejsze niż przeproszenie tych, których skrzywdziliśmy. Jednak nie warto żyć z wiecznym poczuciem winy, które każdego dnia przygniata do ziemi i nie pozwala stanąć na nogi.

* cytat ze str. 154

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2016/07/kuracja-samobojcow-suzanne-young_7.html

Niekiedy wspomnienia są jedynym stałym elementem w życiu - jeżeli istnieją w naszej świadomości, to wierzymy, że wszystko jakoś się ułoży. Niestety wszystko komplikuje się, kiedy ktoś zabiera nam to, co najcenniejsze. Niełatwo jest sobie poradzić z taką utratą, a do tego być zmuszonym ukrywać się...