Zanim oczy rozbolą od przebogatych świątecznych dekoracji, zanim uszy zwiędną od wszelakich lastchristmasów, zanim zniknie ciągła nadzieja na białe święta, zanim umęczymy się bieganiną po sklepach, zanim dojrzejemy – jak co roku – do stwierdzenia „że to już nie to co za dzieciaka”, zanim z westchnieniem i pewną ulgą odliczymy „święta, święta i po świętach”, warto w ten ciemny, jakże przygnębiający listopadowy czas przeczytać „Siedem życzeń”, wielce udaną kontynuację Cichej 5. Mnie wystarczyła jedna niedziela:-) Warto zanurzyć się w te polukrowane śniegiem (czy może ośnieżone lukrem?) ciepłe, bardzo krzepiące opowiadania. Może to było PMS, może coś innego, ale niejedna łezka rozczulenia popłynęła… Właśnie tak sobie wyobrażałam zawsze lekturę w świątecznym klimacie, wokół tych jedynych takich świąt. Przeważnie przeżywałam rozczarowanie, równie wielkie jak to zwykle u dorosłego, który konstatuje, że Św. Mikołaj nie istnieje, śniegu na Wigilię nie będzie, a cieszą się na święta tylko dzieci (i to tylko do 10 roku życia) tudzież przede wszystkim sieci handlowe, bo już nawet nie ich pracownicy…
Jednak w tym zbiorze opowiadań naprawdę udało się z wdziękiem i wyczuciem wskrzesić ducha świąt, tego z naszych wyobrażeń, wspomnień, oczekiwań, tęsknot nazwanych i ledwie przeczuwanych. Dla mnie to stare dobre O’Henry’ego „Dar Trzech Króli” przeniesione do współczesności. To nie tylko Bóg się wtedy rodzi… Cuda nad cudami, owszem, ale największym cudem jest po prostu człowiek w ten jeden wieczór. Człowiek, który z naszej marnej codziennej powłoki rok w rok ma szansę narodzić się na nowo.

Zanim oczy rozbolą od przebogatych świątecznych dekoracji, zanim uszy zwiędną od wszelakich lastchristmasów, zanim zniknie ciągła nadzieja na białe święta, zanim umęczymy się bieganiną po sklepach, zanim dojrzejemy – jak co roku – do stwierdzenia „że to już nie to co za dzieciaka”, zanim z westchnieniem i pewną ulgą odliczymy „święta, święta i po świętach”, warto w ten...