Krótka pozycja która wprowadza nas w mroczny świat kreowany przez Edgara Alana Poe. Było to też z resztą jedno z pierwszych dzieł opublikowanych przez autora. Warto się z nią zapoznać, żeby wyrobić sobie własną opinię o stylu EAP, a styl ten z pewnością będzie powtarzalny na kartach kolejnych powieści (co oczywiście nie znaczy, że jest to styl nudny). Spotkamy tu więc mroczne zamki, mgły spowijające ponure scenerie, historie starych rodów, które trawione są chorobami ciała i ducha a wszystko okraszone szczyptą ciągłego niepokoju. Początkującym fanom takiej tematyki polecam zacząć właśnie tutaj i miejmy nadzieję kontynuować odkrywanie kolejnych utworów EAP.

Krótka pozycja która wprowadza nas w mroczny świat kreowany przez Edgara Alana Poe. Było to też z resztą jedno z pierwszych dzieł opublikowanych przez autora. Warto się z nią zapoznać, żeby wyrobić sobie własną opinię o stylu EAP, a styl ten z pewnością będzie powtarzalny na kartach kolejnych powieści (co oczywiście nie znaczy, że jest to styl nudny). Spotkamy tu więc...

Pierwsze wydane opowiadanie Edgara Alana Poe. Pierwotna wersja miała być bardziej parodią literatury grozy jednak ostateczna oddana do druku jest przedstawicielm charakterystycznej dla pisarza opowieści Gotyckiej.

Nie ma tu zbyt wiele do omawiania nie chce nikomu psuć zabawy z czytania, bo jest to bardzo krótki tekst. Zaznaczę tylko, że całość rogrywa się na Węgrzech słynącej z paranormalnych zjawisk (Transylwania i te sprawy) i opowiada o diabelskim koniu. Podba mi się to jak autor wrzuca tu różne wskazówki dotyczące zjawiska żadnej nie potwierdzając dzięki, czemu można tu silić się na wiele interpretacji elementów paranormalnych. Metzengerstein zawiera też parę scen, które wyjątkowo wryly mi się w pamięć. Opowiadanie moim zdaniem bardzo dobre aczkolwiek ojca horroru stać było na dużo więcej. Brakuje tu choćby obrazowania za pomocą makabrycznej wizji jakiegoś problemu, z którym każdy może się utożsamić. Jasne koń może być symbolem jednak nie mamy tu tak pogłębionej metafory jak w niektórych jego tworach. Przy okazji nie jest ten tekst łatwo zrozumieć pewne wskazówki są dość enigmatyczne, co nie do końca wadą, ale warto to zaznaczyć. Językowo też bywało lepiej i czuć tutaj taką letniość Poe w swoim fachu jeszcze. Mogło to być trochę dłuże trochę bardziej dopracowane.

Pierwsze wydane opowiadanie Edgara Alana Poe. Pierwotna wersja miała być bardziej parodią literatury grozy jednak ostateczna oddana do druku jest przedstawicielm charakterystycznej dla pisarza opowieści Gotyckiej.

Nie ma tu zbyt wiele do omawiania nie chce nikomu psuć zabawy z czytania, bo jest to bardzo krótki tekst. Zaznaczę tylko, że całość rogrywa się na Węgrzech...

Niesamowity kunszt i styl. Poe czyta się fantastycznie. Znakomity utwór.

Niesamowity kunszt i styl. Poe czyta się fantastycznie. Znakomity utwór.

Przyszedł czas na zmierzenie się z kolejną nowelą Edgara Allana Poe. Przyznam, że czytając ówcześnie recenzje, byłam przerażona. Co to, tym razem „mistrz grozy” wymyślił?! Opowiadania, w których „rolę główną” odgrywają zwierzęta do mnie nie przemawiają. Jednak postanowiłam dać Poe’emu szansę.

Akcja ma miejsce na Węgrzech i skupia się na początkowym sporze pomiędzy dwiema rodzinami: Metzengersteinów i Berlifitzingów. Młody baron tej pierwszej rodziny – Frederick – prędko zostaje dziedzicem olbrzymiej fortuny. Z upływem czasu następuje jego metamorfoza, Metzengerstein staje się sadystą. Wkrótce ginie w płomieniach patriarcha zwaśnionej z baronem rodziny - William von Berlifitzing. Insynuuje się, że podpalenia stajni dokonał ów baron.

Nowela została w niesamowicie klimatyczny, gotycki sposób napisana; bez cienia przesady. Autorowi udało się do mnie trafić pomimo przyjaznego głosu lektora, który mi po raz kolejny zawadzał.

Poe ponownie porusza temat: opętania, kary, obsesji i śmierci. W mistrzowski sposób zostaje nam ukazana chorobliwa relacja człowieka z koniem. Obsesja, która obezwładnia i przyćmiewa umysł. Dla mnie wspaniała!

Przyszedł czas na zmierzenie się z kolejną nowelą Edgara Allana Poe. Przyznam, że czytając ówcześnie recenzje, byłam przerażona. Co to, tym razem „mistrz grozy” wymyślił?! Opowiadania, w których „rolę główną” odgrywają zwierzęta do mnie nie przemawiają. Jednak postanowiłam dać Poe’emu szansę.

Akcja ma miejsce na Węgrzech i skupia się na początkowym sporze pomiędzy dwiema...

Diabelski koń opisany opisany w taki sposób, że nie można o nim zapomnieć

Diabelski koń opisany opisany w taki sposób, że nie można o nim zapomnieć

Opowiadanie dobre, chociaż osobiście nie jestem fanką motywów w nim wykorzystanych. Ale to kwestia osobistego gustu.

Opowiadanie dobre, chociaż osobiście nie jestem fanką motywów w nim wykorzystanych. Ale to kwestia osobistego gustu.

Styl typowo Poe'owski. Czy ogisty rumak powstał, aby zgładzić przeciwnika swojego pierwotnego właściciela, czy aby zawrzeć z nim braterstwo?

Styl typowo Poe'owski. Czy ogisty rumak powstał, aby zgładzić przeciwnika swojego pierwotnego właściciela, czy aby zawrzeć z nim braterstwo?

Przesłuchane jako audiobook, możliwe, że wykonanie lektora (Wiktor Korzeniewski) wpływa na ocenę.

Przesłuchane jako audiobook, możliwe, że wykonanie lektora (Wiktor Korzeniewski) wpływa na ocenę.

Poe po raz kolejny udowadnia, że umie stworzyć odpowiedni klimat. Tym razem przepowiednia i specyficzna wędrówka dusz. Krótkość nowelki powoduje niedosyt, ale jako impresja gotyckiego horroru sprawdza się bardzo dobrze.

Poe po raz kolejny udowadnia, że umie stworzyć odpowiedni klimat. Tym razem przepowiednia i specyficzna wędrówka dusz. Krótkość nowelki powoduje niedosyt, ale jako impresja gotyckiego horroru sprawdza się bardzo dobrze.

Nie wszystkie klimaty Poe'go mi pasują. W tym opowiadaniu było za dużo różnych "dziwnych" elementów na raz. W tak drobnym utworze czuć nadmiar, może to sprawka debiutu.

Nie wszystkie klimaty Poe'go mi pasują. W tym opowiadaniu było za dużo różnych "dziwnych" elementów na raz. W tak drobnym utworze czuć nadmiar, może to sprawka debiutu.