Powieści w temacie zakazanej miłości, która nigdy nie powinna się zdarzyć, która jest zakazana i destrukcyjna mamy na pęczki. I jak mówię na pęczki, mam na myśli, że możemy zapełnić nimi calusieńki Pałac Westminsterski. Powiem wam w tajemnicy, ale szczerze, że czegoś o miłości rodzeństwa (przybranego, ale jednak), co nie byłoby ani odpychające ani obleśne jeszcze nie czytałam. I wtedy przyszło mi z odsieczą cudowne "Czy wspominałam, że cię kocham?" czyli kawałek idealnie wyważonej, łączącej powszechnie powielane schematy z nowatorskimi pomysłami powieści.

Eden i jej matka od trzech lat muszą być samowystarczalne i dawać sobie radę bez męskiej ręki w domu. Ojciec szesnastolatki nie odzywa się do nich od dnia rozwodu, co jeszcze bardziej podsyca ich podejrzliwość i zaskoczenie, kiedy zbiegły tatuś zaprasza swoją jedyną córkę na wakacje do niego i jego nowej rodziny - żony i trzech pasierbów, w tym intrygującego i tajemniczego Tylera.

Na początku trudno mi było wgryźć się w tą książkę, nie ciekawiło mnie kompletnie, co ma do zaoferowania i nie spieszyło mi się z jej przeczytaniem. Kolejne new adult miało mi zapewnić "odmóżdżenie" i miło spędzony czas, odpoczynek od ambitniejszych lektur. To też otrzymałam, coś, przez co będę mogła myśleć o błahostkach i wyluzować się. Nie była to może książka najlepsza z tego jakże obleganego gatunku, ale całkiem fajna, odrobinkę tylko przesłodzona.

Autorka to bardzo młoda osoba, więc nie można było spodziewać się cudów w sposobie pisania - nie oszukujmy się, do tego potrzeba lat wytężonej pracy. Tak jak się spodziewałam, styl nie był powalający, ale był taki, jaki miał być - lekki, przystępny i nieskomplikowany. Był jak najbardziej dopasowany do lekkiej młodzieżówki, jaką bez wątpienia jest "Czy wspominałam, że cię kocham?".

Przyznaję, autorka kazała nam długo czekać na rozwój wydarzeń - uczucia między Eden a Tylerem - ale w międzyczasie "zabawiała" nas innymi zabawnymi, czasami smutnymi, a nawet całkiem mądrymi sytuacjami. Bardzo fajnie poprowadzony wątek relacji Eden z ojcem, które nie są w najlepszej kondycji od dnia rozwodu. Kolejne pouczające wątki to na przykład fakt, że dziewczyna nie w pełni akceptuje swoje ciało, co uważam było po prostu świetne!

Do kreacji bohaterów mogłabym się troszkę przyczepić, ale tylko ociupinkę :) Eden była całkiem okej, ale Maskame również wpadła tu w rutynę, bo jej wybory były czasami irytujące i sprawiały, że miałam ochotę do rękoczynów. Była jeszcze troszkę mdła, ale za to Tyler był bardzo fajnie napisany - jego wybory, przejścia były jak najbardziej zgodne z jego charakterem, co często w książkach jest źle poprowadzone. Chociaż był tu też jeden przypadek - ich kolega, niby był typowym "babiarzem", a szczerze po jego zachowaniu uważałam, że jest po prostu słodziakiem :)

Podsumowując była to miła lekturka na raz, maksymalnie dwa razy, która na długo nie zagrzeje miejsca w naszych umysłach, ale przynajmniej spędzimy przy niej miło czas. Przyznaję, że książka jest przesłodzona, ale odczuwalne jest to w niektórych, niewielu momentach. Nie wiem, czy to dobry pomysł robić z tego serię, ale skoro Estelle Maskame zdecydowała, że będzie to trylogia, to czuję się zobowiązana do przeczytania pozostałych książek z DIMILY :)

Powieści w temacie zakazanej miłości, która nigdy nie powinna się zdarzyć, która jest zakazana i destrukcyjna mamy na pęczki. I jak mówię na pęczki, mam na myśli, że możemy zapełnić nimi calusieńki Pałac Westminsterski. Powiem wam w tajemnicy, ale szczerze, że czegoś o miłości rodzeństwa (przybranego, ale jednak), co nie byłoby ani odpychające ani obleśne jeszcze nie...