Tak, to na pewno nie jest literatura dla każdego. Nie powinny po nią sięgać osoby niepełnoletnie – o czym wspominałam już przy okazji recenzji pierwszego tomu – oraz stali bywalcy poradni kardiologicznych. Nie będę owijać w bawełnę, przy tej historii można zejść na zawał. Czytałam już naprawdę ogromną liczbę książek, zdarzały się takie, które oburzały i dekoncentrowały. Mam na swojej półce także historie o niewolnictwie. Brutalne i trudne. Ale wiecie co? I tak nie byłam przygotowana na to, co zaserwuje mi Roberts. To tak przytłaczająca i mroczna pozycja, coś co na pierwszy rzut oka powinno odrzucać, a jednak czytelnik siedzi i po prostu z obłąkaniem wgapia się w te literki, aby wiedzieć, być, czuć. Przetrwać razem z bohaterami, zagubić się, odnaleźć, znowu upaść i wstać z kolan. I nie ma miejsca na oddech, na chwilę odpoczynku. Zanurzając się w Zapachu Ciemności trzeba być świadomym, że utoniemy dopóki nie przewrócimy ostatniej strony. Całość robi ogromne wrażenie. Gigantyczne! A ja nawet nie potrafię określić ile z tego to uczucia pozytywne, a ile negatywne.

Autorka zmasakrowała mnie wewnętrznie. Mam wrażenie, że seria The Dark Duet nie może – nie powinna! – się podobać, bo jest w niej coś niemoralnego. Po jej odłożeniu na półkę nie mówimy: To było dobre. Nie… My wzdychamy ciężko podsumowując: To mnie zabiło. Zostaliśmy obdarci ze wszystkich warstw naszej natury i potrzeba naprawdę kilku dni, aby znowu powróciły na swoje miejsce.

Bohaterowie zostali skonstruowani bardzo kompletnie, ich psychika ma wiele odcieni, a działania są odbiciem ich nastojów, wahań i przede wszystkim trudnej przeszłości. To ten typ postaci, który nienawidzimy i kochamy jednocześnie. Caleb – budzący zarówno pożądanie jak i wstręt, oraz Livvie – niejednoznaczna kobieta, którą czasami chciałoby się ze złością potrząsnąć, a z drugiej strony jej upór i odwaga budzą szacunek.

Za to właśnie najbardziej doceniam autorkę. Napisała książkę nietuzinkową, dziwną, wręcz odrzucającą, a jednocześnie zrobiła to w takim stylu, że nie można się oderwać. Ma zatem świetny język (przesyłam wyrazy szacunku tłumaczce za świetną robotę), niebanalną wyobraźnie, a postaci które stworzyła są kimś indywidualnym, nietypowym. Nie ma drugiej takiej książki, z podobnymi bohaterami i klimatem.

czytaj więcej: http://recenzentkaksiazek.blog.pl/2015/12/20/zapach-ciemnosci-c-j-roberts/

Tak, to na pewno nie jest literatura dla każdego. Nie powinny po nią sięgać osoby niepełnoletnie – o czym wspominałam już przy okazji recenzji pierwszego tomu – oraz stali bywalcy poradni kardiologicznych. Nie będę owijać w bawełnę, przy tej historii można zejść na zawał. Czytałam już naprawdę ogromną liczbę książek, zdarzały się takie, które oburzały i dekoncentrowały. Mam...