Dużo emocji wywołał we mnie tak długo oczekiwany powrót Lestata. Przez pierwsze 50-80 stron byłam zła. Nie podobała mi się książka. Tak na nią czekałam, na wspaniałe opowieści pióra Anne Rice, płynną i wartką akcję, a tutaj krótkie rozdziały, każdy o kimś innym, o czymś innym... (a wyjaśnić muszę, że nieszczególnie przepadam za zbiorami opowiadań, źle mi się je czytało zawsze). Ale tak od setnej strony wszystko zaczynało łączyć się w jedną całość. Wtedy zagadka Głosu robiła się coraz ciekawsza, wszystko nabierało ogromnego napięcia. Moje nastawienie do książki zupełnie się zmieniło. Cudowny jak zawsze Lestat, melancholijny Louis, dostojny artysta Marius, ironiczna matka Gabrielle. I wiele, wiele innych krwiopijców, których możemy bliżej poznać.
Za wielki plus uznaję nawiązanie do tematu Talamaski i ukazanie jej początków. Także pojawiające się różne duchy wzbogaciły fabułę i znany nam dotychczas nadprzyrodzony świat.
A jednak wszystko się zmieniło. Współczesne czasy, radiostacje internetowe, przesyłanie zdjęć smartfonami. Ciężej jest się odseparować od całego świata. Świat się skurczył, a jednocześnie dał o wiele więcej możliwości. W tej otoczce zmiana zachodzi także i w "łobuzerskim księciu" Lestacie. I po zakończeniu mogę powiedzieć, że początkowo niezrozumiała dla mnie forma, obrana przez Anne Rice dla przedstawienia tej historii, nabrała dla mnie sensu. Po stokroć warto było przejść te pierwsze sto stron, by poznać całą kronikę, zobaczyć, jak Lestat został Księciem.

Dużo emocji wywołał we mnie tak długo oczekiwany powrót Lestata. Przez pierwsze 50-80 stron byłam zła. Nie podobała mi się książka. Tak na nią czekałam, na wspaniałe opowieści pióra Anne Rice, płynną i wartką akcję, a tutaj krótkie rozdziały, każdy o kimś innym, o czymś innym... (a wyjaśnić muszę, że nieszczególnie przepadam za zbiorami opowiadań, źle mi się je czytało...