Oj, nieładnie tak zawodzić (starszych) czytelników. Bo mnie to zawiodło. No ale może za dużo się Flanagana naczytałam, może po prostu z tego wyrosłam... A może jednak wydarzenia są zbyt przewidywalne? Chociaż czego oczekiwać, kiedy znamy wydarzenia z właściwych "Zwiadowców". Nikt niespodziewanie nie umrze, bohaterów właściwie znamy, historię tak jakby też. Czyli co konkretnie poszło nie tak?

Jak już wspomniałam - prze-wi-dy-wal-ność. I łatwość, z jaką bohaterom wszystko wychodzi. Właściwie po przedstawieniu planu działania możnaby skończyć lekturę, bo przecież im i tak się uda! Błogosławiona poluzowana deska, bo bez niej śmierć z nudów gwarantowana. Mimo całej mojej sympatii dla tych cętkowanych indywidualistów (a właśnie!), stężenie genialnego strzelca na metr kwadratowy przekracza dopuszczalne normy.

W pewnym momencie aż musiałam sprawdzić, czy pan autor ma jakąkolwiek rodzinę, bo sposób, w jaki przedstawił relacje Halta z Pauline wołają o pomstę do nieba. Może i nie żyję bardzo długo na tym świecie, ale zdążyłam zauważyć, że relacje międzyludzkie tak NIE wyglądają. Spojrzenie damy, która dla każdego jest miła w stronę gościa, który się zbłaźnił NIE jest dowodem obustronnej wielkiej miłości. No hej, oni nawet ze sobą nie porozmawiali. Chyba na im podobnych historiach tworzą się wyobrażenia nastolatek o idealnym uczuciu...

Wiadomo, są też małe plusiki, bo kilka razy ciężko się nie uśmiechnąć, ale mam wrażenie, że moja ocena jest zawyżona ze względu na sentyment. Nie sądzę, żebym sięgnęła kiedyś po kolejne tomy. Trzeba się pogodzić z myślą, że wyrosłam z takich... bajeczek.

Oj, nieładnie tak zawodzić (starszych) czytelników. Bo mnie to zawiodło. No ale może za dużo się Flanagana naczytałam, może po prostu z tego wyrosłam... A może jednak wydarzenia są zbyt przewidywalne? Chociaż czego oczekiwać, kiedy znamy wydarzenia z właściwych "Zwiadowców". Nikt niespodziewanie nie umrze, bohaterów właściwie znamy, historię tak jakby też. Czyli co...