Książka stanowi rodzaj fabularyzowanej kroniki ostatnich dwóch tygodni życia Simóna Bolívara, dowódcy sił powstańczych Wenezueli w wojnie o uzyskanie niepodległości (1811-1812), generała i polityka dążącego do uwolnienia Ameryki Południowej spod wpływów hiszpańskich i stworzenia federacji państw pohiszpańskich na tym kontynencie, twórcy i prezydenta Wielkiej Kolumbii, która jednak po puczu podzieliła się na Wenezuelę, Kolumbię, Ekwador i Panamę, człowieka najpierw wielbionego i nazywanego "Oswobodzicielem", a potem okrzyczanego wrogiem ojczyzny i zmuszonego, by chronić się w Kolumbii i tam w tułaczce dokonać swego żywota.

W "Podziękowaniach" na końcu książki sam autor pisze, iż podbudowa historyczna opisywanych wydarzeń niewiele go interesowała, zresztą jest to okres życia generała Bolívara najmniej udokumentowany. Dzięki temu, jak się wydaje, Marquez mógł sobie pozwolić na popuszczenie wodzów fantazji, wymyślenie wielu sytuacji, obrazujących końcowy etap życia tej wyjątkowej postaci, przy czym jednak pozostał niezwykle wierny wszelakim historycznym drobiazgom, czego dowód daje nam w obszernej liście osób, które służyły mu pomocą i informacją podczas powstawania tej książki.

Co uderza najbardziej, to pełne współczucia, by nie rzec litości, ukazanie głównego bohatera. "El Libertador" Marqueza to już nie wielki wojskowy, bohater kilku narodów, człowiek-symbol, ale schorowany, słaby starzec, dla którego 14-dniowa podróż rzeką Magdaleną jest dosłownie ostatnią drogą. Choć nadal towarzyszą mu dawni podkomendni, wierni przyjaciele i najwierniejszy ze wszystkich wieloletni sługa, choć jego osoba nadal wzbudza szacunek, a w kolejnych wioskach, gdzie zatrzymują się na odpoczynek, miejscowa ludność wita go z radością i miłością, pamiętając, że zawdzięcza mu wolność, to jednak wycieńczony chorobą stary człowiek powoli, z podziwu godnym spokojem, pokorą i chwilami poczuciem humoru, żegna się z towarzyszami, z kobietą, która kochała go całe życie, ze swą karierą, pozycją i wreszcie życiem. Takie "uczłowieczenie" tej na swój sposób wzniosłej postaci, ukazanie jej w najzupełniej ludzkim wymiarze, czyni tę "tragicznie smutną" - jak określił ją sam autor - powieść w dwójnasób poruszającą.

Książka stanowi rodzaj fabularyzowanej kroniki ostatnich dwóch tygodni życia Simóna Bolívara, dowódcy sił powstańczych Wenezueli w wojnie o uzyskanie niepodległości (1811-1812), generała i polityka dążącego do uwolnienia Ameryki Południowej spod wpływów hiszpańskich i stworzenia federacji państw pohiszpańskich na tym kontynencie, twórcy i prezydenta Wielkiej Kolumbii, która...